Wat is raar?
Ik vroeg de kinderen op een avond bij het afruimen van de
tafel of iemand nog ketchup in zijn vanillevla wilde. “Ugh, nee mama, dat is
vies!!”
“Huh, wie zegt dat?”
“Nou gewoon, dat is vies”
“Ja, maar waarom dan?”
Maar daar hadden ze geen idee van. Het was gewoon zo.
Ik heb toch even doorgevraagd. Want konden ze dan nog
meer dingen noemen die vies waren? En jawel, daar hadden ze geen enkele moeite
mee. Zo waren aardbeien met mosterd
ronduit goor, haring en chocoladepasta konden echt niet samen en waren ze het
ook roerend eens over die vanillevla met curry-ketchup. Haring met slagroom,
probeerde dochter Zus ook nog, maar daar was ik het niet mee eens. Dat kan dan
blijkbaar weer wel. Alhoewel zure haring met zoete slagroom uit een spuitbus vast ook geen volle zalen trekt.
En dan is er nog een tussencategorie van ‘rare, maar
interessante smaken’: dropijs en chocolade met salmiak. En mogen schol Picasso en
pizza Hawai hier ook bij? (of hoort dat bij 'wansmaak'?) Maar dan ook het stukje gefermenteerde garnalen
(trassi) in de bami. Blijkbaar ligt de kunst ook in het doseren van smaak. In een blog over zoete Eccles Cakes met stilton mijmerde ik ook al wat over rare smaken.
Ik bleef peinzend zitten met mijn glas wijn, terwijl de
kinderen zich verspreidden over de kamer. Het was een interessante stelling.
Wie bepaalt wat lekker is? Hebben ze dat blijkbaar op deze leeftijd al feilloos
aangeleerd gekregen? Waarom snacken Japanse kinderen norivelletjes na
schooltijd en smullen kinderen op Groenland van zeehondenblubber, maar
halen onze kinderen daar hun neusje voor op? En kan je dat nog wijzigen op deze
leeftijd (5 en 6 jaar) of ligt dat nu al voor altijd vast? Je wil misschien opperen
dat je zelf pas na je 25e leerde om olijven of artisjokken te eten, maar
aan de andere kant zijn er maar weinig nieuwkomers in Nederland die opeens een
liefde voor stamppot weten te ontwikkelen. Al die mensen met andere culturen houden
wijselijk vast aan hun eigen culinaire normen. Wat vreemd is, is automatisch
verdacht. Of: wat de boer niet kent, dat eet ie niet. Hoe dan ook, het
bevestigde mijn gedachten die ik ooit beschreef in het blog over eten met
kinderen (het staat nog hierboven in de menubalk): je moet zo vroeg als je kunt zoveel mogelijk aanbieden. Je moet hun blanco bladzijdes zo snel mogelijk vullen met zoveel mogelijk smaken, want op
een bepaalde leeftijd is het meeste voorgoed ingebed. En daarna moet je vaak
inderdaad volwassen worden, voordat je weer openstaat voor nieuwe smaken.
Nu zou ik u graag, om dit stukje af te sluiten, een
wanstaltig uitziend recept geven, dat dan verrassend genoeg toch heel lekker
is. Bijvoorbeeld zoiets als witlof met zwarte olijventapenade en pure chocolade of iets anders dat ‘acquired taste’ schreeuwt, maar dat is het recept
hieronder allemaal niet. Het raarste eraan is de combinatie van zoete meloen
met hartige smaken als rauwe ham en olijven, maar die combinatie vindt niemand
hier raar. Sterker nog, die hebben we omarmd als klassiek gerecht. En leg me
dat nou toch eens uit…
Salade met meloen,
ham en zwarte olijven
recept voor 2 personen
½ cantaloupemeloen, in stukjes, of nog mooier: bolletjes, gemaakt met zo'n meloenbolletjeslepel
handje basilicumblaadjes (gehalveerd of slechts grof gehakt)
flinke pluk rucola (40 gr)
paar mooie plakken rauwe ham naar keuze, eventueel
gehalveerd
wat kaas in kleine stukjes. Dat kan oude Goudse zijn, pecorino
of zelfs een zachtere witschimmel, maar er mag flink wat smaak aanzitten
een royale hand zwarte olijven (de AH Excellent taggia-olijven blijven favoriet)
Klinkt lekker, maar aangezien ik salades eigenlijk altijd alleen eet wordt het al snel teveel.
BeantwoordenVerwijderenIk kom uit een 50-er jaren gezin en dat was hollandse pot. Was slechte eter, pas toen ik een jaar of 16 was en andere eetgewoontes leerde kennen ging ik eten lekker vinden.
Ik hou niet van aardappelen en jus en gekookte groentes alleen simpel gekookt.
Indonesisch en surinaams zijn mijn favorieten!