Een culi rondje Londen

Ik ben normaliter niet het type dat op straat foto’s staat te maken van snackbars en ik zak nog liever onder de tafel dan dat ik foto’s maak van mijn eten in een restaurant. Maar voor jullie doe ik het. Afgezien van dat restauranteten. Daar kan ik echt niet aan beginnen. Maar vrees niet, de beste snackbar van Londen staat maar mooi op de foto. Een smartphone foto, dat wel, want ik was eigenlijk aan het werk in Londen. Maar aangezien een mens ook moet eten, heb ik voor jullie hieronder mijn favoriete ronde van Londen op een rijtje gezet. Waar moet je heen als foodie? En wat neem je weer mee naar huis?

DE SUPERMARKT

Laten we beginnen bij de boodschappen. Engeland loopt culinair gezien beslist op ons voor op een aantal vlakken, maar je moet het niet bij de gewone supermarkt zoeken. Als het aanbod van de Tesco een afspiegeling is van het Britse dieet (en ik vrees dat dat weleens het geval kan zijn, want met 30% marktaandeel zijn ze het grootst), dan staat het er slecht voor en je begrijpt waarom de gemiddelde Brit het niet zo goed doet qua voeding en gewicht. Maar als je bij een Waitrose komt, het paradepaardje van de supermarkten, word je wel blij. Het was serieus de eerste keer dat ik enthousiast werd van een vak worstjes bij een vleesafdeling. Het is uiteraard allemaal duurder, maar dat is Engeland toch wel, en London al helemaal. Daar moet je maar niet teveel naar kijken.

Bovenaan de hierarchie staat Marks&Spencer. Ze voeren alleen maar eigen merken en daarmee is het slecht vergelijkbaar met de anderen, maar M&S is een verademing. Wat een prachtige dingen, en wat is het allemaal mooi gebracht. Ze bezuinigen duidelijk niet op hun marketingafdeling, maar ik laat het met liefde over me heenkomen. Waar ik bij de Tesco het liefste alles laat liggen, kan ik mij bij M&S maar met moeite inhouden. Ik wil alles meenemen! Ik wil alles proeven! En dan die toetjes…! Zelfs bij het schrijven loopt het water me nu weer in de mond. Het ziet er allemaal geweldig uit, en je wilt ook wel geloven dat het met goede bedoelingen gemaakt is. Ze zijn zich er duidelijk van bewust dat de consument hier de verpakkingen ook daadwerkelijk leest. Overigens komt M&S weer naar Amsterdam. Ze zijn een tijd weggeweest, maar in april wordt er weer een filiaal geopend.

Wat er mee mag in mijn boodschappenkar is:

·         Shortbread

·         HP Sauce eventueel, hoewel de toko het hier ook verkoopt

·         Heel veel (extra) mature cheddar. En dan dus niet van die gele nepkaas, maar de echte. En die is niet geel.

·         Wensleydale cheese of andere Britse specialiteiten

·         Stilton

·         clotted cream

·         malt vinegar moet ik de volgende keer eens overwegen

·         porter (het zwarte bier) en cider

·         mustard powder, als de AH het niet heeft staan

·         simnel cake bij de Marks&Spencer

·         Ook bij M&S: chutneys en andere pickles:

·         Speciale chips, zoals de worcestershire sauce flavoured crisps van de Marks&Spencer, of parmesan, asperagus&truffle, spicy tomato, Cumberland sauce, lobster cocktail, etc.

·         De food magazines van de Sainsbury’s (£1.60 – ik vind hem misschien wel leuker dan de Delicious) en die van Waitrose (£1.20 – te goedkoop om te laten liggen – altijd leuk)

·         En dan zijn er natuurlijk nog al die andere food magazines…

ANDERE WINKELS

Verder kan er worden gewinkeld op Borough market, ook al zo’n prachtig uitgewerkt marketing plaatje, met veel verse waar, dus het blijft veel bij kijken. Direct naast de markt zit de fantastische kaaswinkel Neal’s Yard Dairy. Hier is veel te koop, maar de rauwmelkse stilton (unpasteurized Stilton - oftwel Stichelton) is genoeg voor een cloud nine-effectje. Op de markt zelf wordt ook een rauwmelkse cheddar verkocht.

Harrod’s is onbetaalbaar, maar je kunt je er leuk aan de Food Hall vergapen. En wie 6 pond (=9 euro) voor een bakje aardbeien (en ik heb het nu zelfs over de prijs van afgelopen zomer) niet raar vindt, komt er qua eten daar ook wel uit.

Een fijn straatje is Marylebone High Street, lopend van Marylebone Road tot Oxford Street. Aan de noordkant zit de kookwinkel Divertimenti. Prijzig, maar kookwinkels zijn altijd leuk om even rond te kijken. 

Verder zitten er veel speciale, kleine zaakjes en eettentjes. Ik vind de tweedehandse boekenwinkel van Oxfam erg fijn, want ik nam ook dit keer weer een fijn stapeltje kookboeken mee.

RESTAURANTS EN ANDERE EETGELEGENHEDEN

En wat moet je eten, en waar moet je dat doen? Om te beginnen de goedkoopste tenten:

·         Engeland = fish&chips - vlakbij mijn vaste hotel zit een van de beste ‘chippy’s’ (Fish&Chips snackbar) van London. Nu ja, het is ook echt niet meer dan een kale, groot uitgevallen snackbar, maar het is dan ook niet de bedoeling dat je er twee uur lang met je Valentijnsgeliefde gaat zitten. Masters Super Fish – Waterloo Road – 5 minuten lopen vanaf Waterloo station aan de linkerkant van de weg. Je loopt er zo langs. Ik wilde het al drie keer eerder op de foto zetten, maar miste het steeds! 

·         Cornish Pasties (niet pastry, maar pasty, zonder ‘r’) aan een stalletje – het zijn flinke hompen gevulde pasteitjes. Een pasty is meer dan een snack. Het kan een avondmaaltijd zijn. De klassieker is ‘to die for’: korstdeeg met zachte blokjes aardappel en pastinaak, ui en zacht rundvlees. Maar zag ik daar Beef en Stilton Pasties? Kwijl… Ik kwam er niet meer aan toe, helaas.

·          In mijn omgeving kent niemand hem, maar de echte foodie wel natuurlijk: Ottolenghi. Zijn vier winkels zitten niet in het centrum, maar in de cirkel daaromheen. Je komt hem echter overal tegen. Ik vermoed dat zijn invloed op dit moment zo groot is dat menige deli of restaurant zich door hem laat inspireren. Ik kwam bijvoorbeeld dichtbij Oxford Street een bord voor een restaurant tegen: “try our kosheri” – zou dat er zonder zijn boeken nou ook hebben gestaan? Hoeveel mensen hadden er zonder Ottolenghi geweten wat kosheri is? Ook de deli’s lijken kopieën: velen hebben net zo'n stapeltje meringues liggen, taartjes naast salades, en de (Israëlische) couscous is weer erg hip:

·         De Britten zijn weer trots op hun eten en met recht. Ik vind beef drippings en niervet nog wel wat apart (en je vind het zelfs in de kleinere supermarkten!), maar er is veel om over naar huis te schrijven. De gastropub doet het dan ook weer goed. Twee namen (van velen!): The Garrison in Bermondsey Street (de straat zelf is ook sterk in opkomst) en Drafthouse op Tower Bridge Road. Beide dus in Waterloo, ten zuiden van de Thames, maar ik ben een beetje op Waterloo ingesteld. Er is natuurlijk nog zoveel meer.

·         Jamie’s Italian – altijd goed. Jamie heeft nu zoveel restaurants dat hij de tel zelf kwijt moet zijn, maar hier kan je met een gerust hart naar binnen. 

      Hij heeft een restaurantje met een Britse keuken (Union Jacks) vlak bij station Tottenham Court Road, maar dat ziet er ongezellig uit. Het is vast de bedoeling dat het er uit ziet als een Engelse schoolkantine, maar iemand van het vasteland voelt zich waarschijnlijk niet geroepen om daar binnen te wandelen. Het was er trouwens erg rustig. Just saying…

·         Gordon Ramsay startte zijn eigen gastropub The Narrow. Het ligt in het oosten van Londen en je zult er waarschijnlijk even voor moeten omrijden.

·         Wel dicht bij het centrum, wat zeg ik, in het centrum en ook van Gordon Ramsay is Bread Kitchen in Bread Street, op steenworp afstand van St Paul’s Cathedral.

·         Raymond Blanc heeft een sterrenrestaurant in Oxford, maar serveert een betaalbare maaltijd in zijn brasseries. Ik weet er in ieder geval twee te vinden: op Covent Garden Market en tegenover Bread Kitchen.

·         Naast Bread Kitchen (ja, het is erg druk in dat straatje…) zit weer de slagerij die hoort bij Jamie Oliver’s restaurant Barbecoa. 

      Het is geen slager voor de fainthearted: de bleke varkens en koeien hangen er in helften voor de ramen en ze verbergen er niets. Er loopt overigens wel een leuke, frisse jonge slager rond. Die wees ons de weg naar het restaurant, dat moeilijk te vinden was. Het zit om de hoek in het winkelcentrum One New Change. De ingang zit in een hoekje en het restaurant bevindt zich vervolgens op de eerste verdieping. Na lang zoeken heb je dan ook wel een walhalla bereikt. Een carnivorenwalhalla. Dat wel. Aan vegetarisme doen ze hier overduidelijk niet. Je komt hier voor V-L-E-E-S. En wat voor vlees… Het was briljant: ik nam zelf vooraf varkenswangetjes, na het stoven uit elkaar gerafeld en weer in een hamburgervorm gedrukt, waarna het knapperig werd opgebakken. Daarbij kwam wat sla en een zelfgemaakte piccalilly, met veel, verse rauwe groente, waaronder chunky roosjes broccoli. Top. Mijn collega smulde van een flinke schep onberispelijke kippenlevermousse met dunne plakken geroosterd brood. Als hoofdgerecht kreeg zij twee spiesen met lamsvlees en lamskofte. Ik smulde van pulled pork (ja, ik bleef hangen in het porkmenu) in barbecuesaus, met daarbij een muffin met jalapenopepertjes en een koolsalade. Daarna deelden we een lemon posset. Het was werkelijk voortreffelijk, maar daar betaalden we ook wel voor:  omgerekend zo’n 225 euro voor twee personen… Het hielp niet dat de drank ook vrij prijzig was. Wat je wel krijgt is een uitzicht (St Paul's Cathedral): 

      Jamie’s Italian is mogelijk iets toegankelijker, maar is niet perse veel goedkoper; daar ben ik ook wel eens 130 euro kwijt geweest voor wat losse borrelhapjes en een fles wijn voor drie personen.

·         Hier houdt mijn oplopende kostenreeks dan ook wel op. Je kunt het nog veel bonter maken met bekende chefs, zoals Heston Blumenthal, die behalve The Fat Duck, ook in London een restaurant bestiert, maar de bodem van de portemonnee was in zicht. 

·         Tenslotte kom je op Heathrow aan om weer terug te reizen naar ons eigen land van melk en honing. We hebben dit zo over de jaren heen bestudeerd, maar mijn collega’s en ik denken dat je het beste terecht kan bij (alles op terminal 5) Gordon Ramsay’s Plane Food (boven) of de visbar (beneden), waar die lichtgevende slang boven hangt, voor gerookte zalm en bubbels. Gordon heeft nu overigens ook schattige koeltasjes te koop. Ze zijn gevuld met een drie gangen menu naar keuze en ze zijn bedoeld om je vliegtuigmaaltijd te vervangen. Voor 13 pond vind ik dat een zeer aantrekkelijk alternatief. Niet nodig voor 50 minuten naar Amsterdam, maar als je nu toevallig door moet naar Buenos Aires…. Ik zou het wel weten.

En dan nu… dieet!