Favoriete familierecepten in een boek

Toen ik een tiener was heb ik ooit een brief aan mezelf geschreven, maar dan voor tien jaar later. Ik meen dat het vervolgens wel een jaar of twaalf duurde voordat ik die envelop weer tegen kwam en met lichte nieuwsgierigheid, maar vooral ook veel angst voor mijn eigen puberale gesnater, maakte ik hem open. Nou… dat viel weer reuze mee. Het kuiken bleek toch redelijk welbespraakt te zijn geweest. Gelukkig maar… Maar ik herinnerde me nog goed hoe opgetogen ik was om die brief te schrijven. Tenslotte moest het een soort tijdsdocument worden en was het ‘enorm’ belangrijk.

Ik moest daar afgelopen maand opeens aan denken, want net zo enthousiast  voelde ik me weer toen ik opnieuw zo’n tijdsdocument aan het maken was, namelijk een kookboek voor mijn kinderen. Ik wist dat ze het pas over een jaar of twintig zouden lezen, en misschien nog wel later als mijn opzet was dat ze het zouden lezen wanneer ze zelf kinderen zouden hebben.  Ik wilde namelijk alle favoriete familierecepten van hun leven tot nu toe bundelen en laten zien hoe goed ze aten, wat ze lekker vonden en, misschien praktisch voor hun eigen kinderen, hoe wij ze zover kregen om al die groente op te eten.

En het was een leuk project. Ik kon zonder enige moeite Kleine Chef voor me zien: hij was opeens dertig jaar oud, en met enige wanhoop op zijn gezicht stond hij w r de borden van zijn kinderen af te schrapen boven de vuilnisbak. Ik onderdruk nu een glimlach tijdens het schrijven. Of toch niet. Of een beetje dan… een spoortje revanche. En belt hij mij dan op? “Ma, dat ene recept van die bloemkoolkoekjes die ze altijd zo lekker opeten bij jou? Heb je dat voor me?” En dat ik dan kan zeggen: “joh, dat was ik bijna vergeten, maar ik heb hier een boekje voor je staan!”

Mijn blog bestaat vast niet meer over twintig jaar, dus het was interessant om er na vijf jaar bloggen het beste eruit te filteren. En lastig. Wat kies je uit ruim 500 recepten die elk tenslotte op het blog verschenen omdat ze het waard waren? Uiteindelijk koos ik de succesrecepten (bloemkoolkoekjes), of die recepten waaraan zij misschien goede herinneringen overhouden (pannenkoeken), staple food wat hier wekelijks op tafel komt (ragu), foefjes en goede basisrecepten (aardappels uit de oven), of die recepten waaraan ik zelf herinneringen heb (de bruine bonensoep die ik at toen Kleine Chef voor de zoveelste keer in het ziekenhuis lag). Tijdens het schrijven van het boek ging ik er steeds meer van houden. Dit was het beste wat ik voor ze kon maken, samengevat in woorden. Want ik weet niet hoe het bij u zit, maar bij mij staat eten maken voor iemand, heel erg gelijk aan laten zien hoeveel je van iemand houdt.

Ik heb het boek gemaakt bij Webprint die met het idee kwamen om een kookboek te maken, zoals andere mensen een fotoboek van hun vakantie online in elkaar zetten. Je zou bijvoorbeeld een boekje met basisrecepten kunnen maken voor je zoon die op kamers gaat, of alle familierecepten, je laatste 10 kerstmenu’s, het beste van je bakwerk (met foto’s), etc. Het was wel behoorlijk veel werk! Ik ben er flink wat avonden zoet mee geweest. Maar het programma waarmee je online werkt is foolproof en een kind kan de was doen. Voordeel voor mij was natuurlijk wel dat mijn recepten al uitgeschreven zijn, kant-en-klaar met foto’s erbij. Maar ach, het is ook leuk om juist wat handgeschreven recepten op de foto te zetten. Laat ik nou toch dat ene geschreven recept uit de oorlog hebben: 

Het kookboek werd mogelijk gemaakt door Webprint. Mijn dank is groot voor het mogelijk maken, want ik zou zelf niet op het idee zijn gekomen en heb nu een heel persoonlijk boekje voor mijn kinderen in de kast staan. Een aanrader!