Wat is raar? En een salade met meloen, ham en zwarte olijven

Wat is raar?

Ik vroeg de kinderen op een avond bij het afruimen van de tafel of iemand nog ketchup in zijn vanillevla wilde. “Ugh, nee mama, dat is vies!!”

“Huh, wie zegt dat?”

“Nou gewoon, dat is vies”

“Ja, maar waarom dan?”

Maar daar hadden ze geen idee van. Het was gewoon zo.

Ik heb toch even doorgevraagd. Want konden ze dan nog meer dingen noemen die vies waren? En jawel, daar hadden ze geen enkele moeite mee.  Zo waren aardbeien met mosterd ronduit goor, haring en chocoladepasta konden echt niet samen en waren ze het ook roerend eens over die vanillevla met curry-ketchup. Haring met slagroom, probeerde dochter Zus ook nog, maar daar was ik het niet mee eens. Dat kan dan blijkbaar weer wel. Alhoewel zure haring met zoete slagroom uit een spuitbus vast ook geen volle zalen trekt.

En dan is er nog een tussencategorie van ‘rare, maar interessante smaken’: dropijs en chocolade met salmiak. En mogen schol Picasso en pizza Hawai hier ook bij? (of hoort dat bij 'wansmaak'?) Maar dan ook het stukje gefermenteerde garnalen (trassi) in de bami. Blijkbaar ligt de kunst ook in het doseren van smaak. In een blog over zoete Eccles Cakes met stilton mijmerde ik ook al wat over rare smaken.

Ik bleef peinzend zitten met mijn glas wijn, terwijl de kinderen zich verspreidden over de kamer. Het was een interessante stelling. Wie bepaalt wat lekker is? Hebben ze dat blijkbaar op deze leeftijd al feilloos aangeleerd gekregen? Waarom snacken Japanse kinderen norivelletjes na schooltijd en smullen kinderen op Groenland van zeehondenblubber, maar halen onze kinderen daar hun neusje voor op? En kan je dat nog wijzigen op deze leeftijd (5 en 6 jaar) of ligt dat nu al voor altijd vast? Je wil misschien opperen dat je zelf pas na je 25^e leerde om olijven of artisjokken te eten, maar aan de andere kant zijn er maar weinig nieuwkomers in Nederland die opeens een liefde voor stamppot weten te ontwikkelen. Al die mensen met andere culturen houden wijselijk vast aan hun eigen culinaire normen. Wat vreemd is, is automatisch verdacht. Of: wat de boer niet kent, dat eet ie niet. Hoe dan ook, het bevestigde mijn gedachten die ik ooit beschreef in het blog over eten met kinderen (het staat nog hierboven in de menubalk): je moet zo vroeg als je kunt zoveel mogelijk aanbieden. Je moet hun blanco bladzijdes zo snel mogelijk vullen met zoveel mogelijk smaken, want op een bepaalde leeftijd is het meeste voorgoed ingebed. En daarna moet je vaak inderdaad volwassen worden, voordat je weer openstaat voor nieuwe smaken.

Nu zou ik u graag, om dit stukje af te sluiten, een wanstaltig uitziend recept geven, dat dan verrassend genoeg toch heel lekker is. Bijvoorbeeld zoiets als witlof met zwarte olijventapenade en pure chocolade of iets anders dat ‘acquired taste’ schreeuwt, maar dat is het recept hieronder allemaal niet. Het raarste eraan is de combinatie van zoete meloen met hartige smaken als rauwe ham en olijven, maar die combinatie vindt niemand hier raar. Sterker nog, die hebben we omarmd als klassiek gerecht. En leg me dat nou toch eens uit… 

Salade met meloen, ham en zwarte olijven

recept voor 2 personen

½ cantaloupemeloen, in stukjes, of nog mooier: bolletjes, gemaakt met zo'n meloenbolletjeslepel

handje basilicumblaadjes (gehalveerd of slechts grof gehakt)

flinke pluk rucola (40 gr)

paar mooie plakken rauwe ham naar keuze, eventueel gehalveerd

wat kaas in kleine stukjes. Dat kan oude Goudse zijn, pecorino of zelfs een zachtere witschimmel, maar er mag flink wat smaak aanzitten

een royale hand zwarte olijven (de AH Excellent taggia-olijven blijven favoriet)

Nou ja, kwestie van mengen. Meer is het niet.