Sticky Engelse Dadel Cake

Weet je nog hoe je als kind bang kon zijn in je eigen bed? Bang voor draken, enge schaduwen die draken hadden kunnen zijn, of draken onder het bed? Of anders gewoon van enge kerels die je kwamen halen? Het vreemde was dat je veilig was zolang je ondergedoken onder je deken bleef, alsof dat stoffen laagje je beschermde voor alles. Beetje ongeloofwaardig bij nader inzien. Het licht aan doen werkte wel, net als je moeder roepen.

Welnu, ik had er al een tijdje geen last van gehad, maar dat kwam dan alleen omdat ze voor mij in Engeland nog nooit een zolderkamertje in een kasteel hadden gereserveerd. Ik garandeer jullie dat de meeste kamers van dit eeuwenoude kasteel (en tevens voormalige gevangenis tot eind vorige eeuw) afdoende zijn gevrijwaard van dolende geesten, maar dat zolderkamertje is niet pluis. Nu lijkt de combinatie kasteel en gevangenis mij toch al reden genoeg voor enkele onfortuinlijke martelpartijen met nare afloop, dus als Oxford daar niet een paar spoken aan over heeft gehouden weet ik het ook niet meer. Maar zaten die nu wel of niet op mijn kamer? Was het een ‘lady in white’ die mij ’s nachts kwam wekken dat ik moest vertrekken? En waarom zaten verdomme die lichtknopjes zover van het bed vandaan dat je er haast wel uit moest?? Mijn moeder roepen was ook al zinloos. Kortom, ik lag er niet lekker. Ik heb geen spook gezien hoor, maar ik was blij dat ik na vijf nachten weer mocht vertrekken. Ik weet niet wat het was, maar die kamer klopte niet.

Is er dan ook nog iets goeds te melden over Engeland? Ja hoor, ’s avonds tikte ik voor vijf Engelse ponden een uitverkoopje op de kop. Het kookboek van The Hairy Bikers, die vriendelijke jongens, die zo leuk samen kokkerellen: “Family Cookbook, Mums know best!” Er staan een paar leuke recepten in, maar de sticky dadelcake liet mij direct watertanden. Er zit gecondenseerde melk in. Een heel blik wit, gul, druipend goud. Mij heb je dan al. Niets meer aan doen, want het zorgt voor een geweldige butterscotch-smaak. En verder lijkt de cake veel op een klassieke fruitcake, welke meer gedroogd fruit dan bloem bevatten. Het zijn stevige cakes, maar een zegen bij een kop thee.

Sticky Dadel Cake

110 gr rozijnen + 110 gr krenten + 175 gr sultana’s (ik nam 200 gram blanke rozijnen en 200 gr donkere, of pak gewoon 400 gr rozijnen)

225 gr gedroogde dadels, zonder pit en in stukjes gehakt

275 gr roomboter + extra om te vorm in te vetten

1 blikje gecondenseerde, gezoete melk (400 ml)

150 gr volkoren tarwemeel

150 gr tarwebloem

mespunt zout

een afgestreken tl bakpoeder (let op; Britten  gebruiken grote theelepels van 5 ml, dat is bijna tweemaal ons kleine theelepeltje (3 ml)

1 opgehoopte el sinaasappelmarmelade

eventueel blanke amandelen of glacé kersen om te garneren

Doe alle rozijnen/krenten en dadels in een pan en voeg daar de boter en gecondenseerde melk aan toe. Breng dit aan de kook en laat het drie minuten zachtjes doorpruttelen, maar roer regelmatig, want het kan snel aanzetten aan de bodem van de pan. Laat het daarna afkoelen.

Verwarm de oven voor op 170 graden (hetelucht is ongeveer 20 graden lager). Vet een vorm in met boter of bekleed hem met bakpapier; dat kan een vierkante vorm van 20x20 cm zijn, of een springvorm. De cake zal nagenoeg niet rijzen, dus je kunt de vorm bijna vol scheppen.

Meng in een kom de twee soorten meel, zout en bakpoeder. Schep hier de afgekoelde rozijnenmassa en de marmelade door. Giet het beslag in de vorm en versier het eventueel met de amandelen of glacé kersen. Leg een dubbelgevouwen vel bakpapier bovenop de vorm, zodat de cake niet verbrandt. Bak de cake gaar in 1 ¾ uur – jawel, 105 minuten dus. Vandaar dat dubbelgevouwen papier. Controleer de cake aan het einde door er een satéprikker in te prikken. Deze moet er weer schoon uitkomen. Nu alleen nog even thee zetten om erbij te drinken…

Ps. de kamer Thomas Smith (het is heel chic en onhandig om niet aan kamernummers te doen) in het Malmaison in Oxford dus – niet doen. In andere kamers heb ik verder prima geslapen.