Gebakken feta in tomatensaus

Jááá, zomers, snel en makkelijk! Met brood en iets om erop te smeren maak je mij echt blij. Ik ben op dit moment erg weg van een geitenfeta die ik bij een Turkse winkel koop. Het heeft waanzinnig veel smaak, hoewel het vast geen feta mag heten. Maar ook mijn supermarkt verkoopt een goede feta met smaak. Koop de beste producten die je kan vinden, want in dit gerecht proef je dat echt terug. En jawel, er zijn best goede kant en klare sauzen te vinden, maar dat zijn niet de goedkoopste. Dat geldt overigens ook voor de feta. En de olijven. Nou ja, en voor de olijfolie ook wel. Kortom…

Gebakken feta in tomatensaus

Recept voor 2 personen

400 gr goede feta

1 pot kant en klare tomatensaus

handje zwarte olijven, in plakjes

4 a 5 gedroogde tomaten op olie, in reepjes

olijfolie

eventueel wat klein gesneden en gebakken groente, zoals courgette, wortel, etc,

Verwarm de oven voor op 200 graden (180 graden hetelucht).

Meng eventueel extra (gare) groente bij de tomatensaus en giet de saus in een ovenschaal. Leg de feta in de saus. Verdeel de olijven en tomaatreepjes erover en besprenkel de kaas met wat olie.

Bak de feta 30 minuten. Serveer met brood en een salade.

Oordeel van het smaakpanel: Kleine Chef snapt zelfs dat hij de kaas op het brood moet scheppen en doet ernstig mee. De dames klooien deze week maar wat aan met hun eten en wachten op het dessert.

Nieuwe bruschetta's

Chocolade? Nah…

Chips? Och, soms…

Cake, biscuit, stroopkoeken of bokkenpootjes? Neuh… vandaag even niet.

Als je daarmee vannacht aan mijn bed verschijnt, dan draai ik me nog eens om. Ik loop er niet warm voor en zeker ’s nachts niet, want met drie kinderen ben je blij wanneer je wél slaapt. Ik doe eventueel een oog open voor broodjes met salades, maar waar ik mijn bed misschien wel voor wil uitkomen is Duitse aardappelsalade. Met spekjes, zurige mayonaise, een fijngehakt augurkje erbij.  

Kelly van In Kell’s Kitchen host deze maand het Foodblog Event en koos voor het thema Guilty Pleasures en die kartoffelsalat is mijn grote zonde, maar toch volgt er nu geen recept voor. Ik eet het namelijk haast nooit, want ik ben te verstandig. Ik maak het niet en ik haal het niet. Een kilo aardappelsalade verdwijnt hier als sneeuw voor de zon, maar vervolgens moet ik er weer 10 uur voor hardlopen om het een tweede keer te doen verdwijnen…

Iets beters dus, iets kleiners graag. Met koolhydraten! Want ik ben gek op brood:

Het was weer tijd voor twee nieuwe bruschetta-toppings. Of crostini zo u wilt. Eigenlijk van beide een beetje; bruschetta wordt gemaakt van rustiek boerenbrood en wordt voor het bakken besprenkeld met olie, terwijl crostini van bijvoorbeeld stokbrood worden gemaakt, maar pas achteraf worden ingewreven met olie en knoflook. Nou ja, we doen maar wat hier in Nederland, he?

Deze komen uit het boek “Het grote boek met hapjes”. Vrij rap te maken voor een feestje of borrel en gelukkig weer eens wat anders dan chips en noten. Aan de andere kant, even tussen ons; zouden jaren 70-retrohapjes als leverworst met augurk en een blokje kaas met gember ook niet een hele verademing zijn? Wat plakjes ossenworst? Een glaasje met zoute sticks?? Ik geloof dat ik het niet eens erg zou vinden… Maar goed, we moeten mee in de vaart der volkeren en we bakken bruschetta’s: de toppings maak je van tevoren, maar het bakken van het brood en het beleggen moet wel op het laatste moment gebeuren.

De vorige varianten, ook niet verkeerd, stonden hier al eerder.

Bruschetta:

Snijd een stokbrood in dunne plakjes van 1 cm, besprenkel ze met wat olijfolie en rooster ze in de oven totdat ze knapperig zijn.

En dit aten wij erop:

Rucola en feta:

Voorbereiding: Meng 200 gr goede, verkruimelde feta met 2 tl citroen- of sinaasappelschil en 2 el olijfolie. Bak enkele plakjes rauwe ham knapperig in wat olie en verkruimel dit ook. Hou de ham apart.

Leg op elk plakje brood een paar rucolablaadjes. Schep wat feta op elk plakje brood en leg er wat verkruimelde ham op.

Mozzarella:

Meng 150 gr buffelmozzarella met 3 el fijngesneden basilicumblad en 3 el warme olijfolie. Breng op smaak met peper en zout. Laat dit een uur op kamertemperatuur op smaak komen en beleg er dan het brood mee.

Oordeel van het smaakpanel: als een kamer vol visite ze eet, dan zal het wel goed zijn. En hoppa, daar wordt weer een broodje met appelsap achterover geslagen.

Homemade cola

Deel 13 van Chef Mama vs The Real Thing (letterlijk dit keer!)

Over het hoe en waarom van het koken van producten die je beter en goedkoper in de supermarkt koopt, klik hier voor deel 1.

Ik zou niet durven beweren dat ik in mijn bescheiden keukentje iets kan koken dat zoiets groots en chemisch als cola kan evenaren, maar mijn foodie-antenne stond direct op scherp toen ik op het originele recept van Coca Cola stuitte. Coke zelf ontkent het uiteraard en houdt de mythe graag nog wat langer in stand, maar vorig jaar was het groot nieuws toen een foto van een oud notitieboekje de wereld in werd gestuurd. De foto toont een recept voor ‘Coco-Cola recipe improved’’ in het opengeslagen notitieboekje van apotheker R.R. Evans. Evans was de beste vriend van de maker van Coca Cola,  John Pemberton. En wie zal het zeggen: misschien is het helemaal niet het recept van Pemberton, misschien heeft hij het later nog gewijzigd, misschien is het nu iets heel anders, maar de opsomming van ingrediënten klinkt nog niet eens erg onwaarschijnlijk.

bron:This American Life

De apotheker John Pemberton maakte in 1886 als eerste een colasiroop om een alternatief te bieden voor de door de overheid opgelegde drooglegging van alcohol. Pemberton werkte met tincturen; als je smaakmakers, zoals kaneelstokjes, op pure alcohol zet, krijg je na enkele tijd een zeer sterke extractie, waarvan je maar een paar druppels nodig hebt om een liter drank mee op smaak te brengen. Vorig jaar mocht ik bij de likeurstokerij Wynand Focking in Amsterdam zelf fröbelen met hun tincturen; alsof je een kind loslaat in een snoepwinkel… Mevrouw Marsepein ging koortsachtig aan de slag om een serieus likeurtje te brouwen. Mijn creatie van foelie, gember en nog wat kruidige tincturen was op zijn minst interessant te noemen, maar het was ook vreselijk moeilijk om te kiezen uit het vijftigtal flessen, dat naar mij lonkte… Tonkabonen, bergamot, oranjebloesem… Waar te beginnen?

Naar wordt aangenomen, maakte Pemberton een mengsel van 7 tincturen en noemde hij dit ‘Merchandise7X’ (en over precies dat mengsel doet Coke nu zo geheimzinnig). Een fractie hiervan werd gebruikt om een simpele suikersiroop met limoensap op smaak te brengen. Karamel moest voor de kleur zorgen. Het is mogelijk om het originele recept na te maken, maar je moet op zoek naar de juiste oliën, die ook nog voor consumptie geschikt zijn. Wat kan je wél doen, vroeg ik mij af, met producten die de meeste mensen in huis hebben? Het bleek al snel interessant om een poging te doen, want je maakt dit drankje vrij makkelijk en je begrijpt op zijn minst waar de smaak van echte cola vandaan komt. Het is niet één op één te vergelijken met The Real Thing, maar het zit absoluut in dezelfde hoek. Het deed me nog het meest denken aan de smaak van die invrieslolly’s met colasmaak; het is niet hetzelfde, maar je snapt best waarom het cola heet. En overigens was mijn siroop bijzonder lekker! Een dankbaar projectje. Alleen die donkerbruine kleur; als je het een beetje natuurlijk wilt houden, dan haal je dat niet met gewone karamel. Lichtbruin, daar moet u het mee doen. En om voor de hand liggende redenen moest ik ook het gebruik van cafeïne en cocaïne achterwege laten. Maar ‘coca’ zit ook allang niet meer in ‘cola’. Zeer waarschijnlijk is de huidige cola sowieso niet meer te vergelijken met het originele recept. Men zegt nog wel steeds een extractie van cocablaadjes te gebruiken, maar nadat de cocaïne verwijderd is. Suiker is ook al vervangen door goedkope fructosesiroop of sacharose.

bron:Coca Cola Company

Dit recept trof men aan op de foto:

Het recept uit Evans’ notitieboekje uit 1886:

Merchandise7X:

voldoende smaakstof voor zo’n 270 liter cola - meng het volgende samen (wie dit aandurft moet deze link ook maar even lezen):

1 quart (=946 ml) pure alcohol

80 druppels sinaasappelolie

120 druppels citroenolie

40 druppels nootmuskaatolie

20 druppels korianderolie

40 druppels neroli-olie

40 druppels kaneelolie

En dan verder:

2,5 oz (1 fluid oz is 29,5 ml) Merchandise7X (nb. de essentiële oliën van vandaag zijn veel sterker dan wat men in de 19^e eeuw beschikbaar had. Je zou nu 75% minder moeten gebruiken)

4 oz vloeibaar extract van cocablaadjes

3 oz citroenzuur

1 oz cafeïne

30 lb (1 lb is 453 gr) suiker

2,5 gallons (1 gallon is 3,8 liter) water

1 quart limoensap

1 oz vanille extract

voldoende caramel om de drank te kleuren

en dan nu Cola van mevrouw Marsepein

voldoende voor 1 liter siroop (en dus 5 liter aangemaakte cola)

Ik baseerde mijn recept op die van Pemberton/Evans, maar nam van alles 5% en gebruikte gewone producten en geen etherische olie. De eerste batch cola werd zo’n stijve suikersiroop dat het niet eens soepel mengde met het koolzuurhoudende water, dus ik voegde nog eens 200 ml water toe aan de siroop.

Er lijken twee formaten theelepels te zijn, maar ik bedoel nu toch echt een kleine theelepel; het soort dat je bij een porseleinen kopje met koffie zou leggen. Niet waar je een bak Senseo mee roert.

Neroli-olie, of oranjebloesemolie, is goed verkrijgbaar als etherische olie, maar ik weet niet of dat geschikt is voor consumptie. Bij twijfel niet doen. Vervang het eventueel met gewoon oranjebloesemwater dat je bijvoorbeeld in Marokkaanse winkels koopt. Dat is overigens ook erg sterk van smaak, dus je hebt voldoende aan een paar druppels.

Voeg dit samen in een pan:

625 ml water

de schil van 2 sinaasappels (gewoon met de dunschiller schillen, maar er moet geen wit bij zitten)

de schil van 3 citroenen (idem)

1 tl afgestreken nootmuskaatpoeder

½ tl korianderpoeder

4 a 5 druppels oranjebloesemwater

1 afgestreken tl kaneel

Breng aan de kook en laat dit mengsel 20 minuten zachtjes pruttelen. Zeef het daarna door het door een kaasdoek of theedoek te gieten. Bewaar het geurige water, de schillen kunnen weg.

Dan voor de rest van de siroop:

1 volle tl citroenzuur (tegenwoordig ook wel te koop in (het Surinaamse vak van) een goed gesorteerde supermarkt, of anders een toko). Je gebruikt het vooral voor de conservering van de siroop. Vervang het qua smaak desnoods voor wat vers citroensap.

700 gr suiker

50 ml vers limoensap

2 tl vanille-extract/aroma

Neem 60 gr van de suiker af en doe dit in een grote pan. Doe er een klein scheutje water bij en laat dit op niet te hoog vuur tot karamel koken. Laat het niet verbranden, want dan wordt het bitter; amberbruin is precies goed. Giet er dan direct het water met de smaakstoffen bij. Kijk uit; de karamel is veel heter en het water kookt onmiddellijk. Roer dit door totdat alle karamel is opgelost. Je zult er stukjes karamel in hebben, maar als je het op laag vuur blijft roeren, dan lost alles uiteindelijk op.

Voeg er dan het citroenzuur, de rest van de suiker (640 gr), limoensap en vanille aan toe. Het vuur kan wel uit. Je wilt nu alleen nog de suiker oplossen en dat gaat prima in het hete water.

Laat het afkoelen en giet het in een fles.

Om cola te maken gebruik je 1 deel siroop op 5 delen koolzuurhoudend water. Wel ijskoud water, hè?

Oordeel van het smaakpanel? Kleine Chef wilde wel even proeven en kreeg een denkrimpel op zijn voorhoofd. Mja, zag je hem denken, interessant, maar wat is het...???

Kip met Marmite

Meneer Marsepein is dol op obscure ingrediënten. Je maakt hem oprecht blij met een vage toko vol onbekende pakjes en zakjes (zolang het maar niet van een dier is. Alhoewel, van gemalen visjes wordt hij wel blij) of Noorse bruine blokken waarvan je moet raden wat het überhaupt zou kunnen zijn (“zou het vis of kaas zijn? Of toch een toiletblok met karamelgeur?”)  

Hij kwam dus ook met Marmite thuis. Het is hier in Nederland niet onbekend, maar ondertussen heeft niemand die ik ken het ooit geproefd. Het staat bij de AH, maar koopt iemand dat ooit? Nou ja, een verdwaalde Brit of Australier waarschijnlijk, want je moet er mee zijn opgegroeid om het echt te kunnen waarderen.

Een crumpet zeer dun (ik zeg dus zeer dun) besmeerd met Marmite is niet eens zo slecht. Het lijkt nog het meeste op vloeibare bouillonblokjes, maar het is een gistextract, dat voor een sterke umami-smaak zorgt. Het rundvleesextract Bovril is ook zo’n traditioneel Brits goedje, terwijl Vegemite de vegetarische Australische variant is. Marmite bevat ook geen vlees. Ze zijn allemaal goed te gebruiken om gerechten mee op smaak te brengen, eigenlijk een beetje zoals je bouillonblokjes gebruikt.

Kip met Marmite

Recept voor 3 a 4 personen

600 gr kipfilet

Marinade:

1 flinke tl marmite

1 el honing

1 el ketjap manis

1 scheut droge sherry

Verder: olie om in te bakken en sesamzaad om erover te strooien

Voor de saus:  een beetje extra marmite en honing en misschien nog wat sherry

Kerf de kipfilets met een aantal snedes tot 2/3 in, zodat de marinade er goed in kan trekken, of snijd ze in blokjes. Roer de ingrediënten voor de marinade samen en marineer de kip hier minimaal 3 uur in (in de koelkast uiteraard).

Laat de kip uitlekken, en dep het wat droog. Bewaar de marinade.

Verhit de olie in een pan en bak de kip rondom bruin en gaar. Voeg dan de marinade toe en wentel de kip hierin. Laat het geheel wat inkoken. De rauwe kip heeft in de marinade gelegen, dus het moet sowieso even goed verhit worden. Breng op smaak met wat extra marmite en honing, en strooi er wat sesamzaad over.

Oordeel van het smaakpanel:  Woohooo!! Laat maar doorkomen!!

Knoflook monkeybread

Monkeybread is een Amerikaans brood dat bestaat uit kleine stukjes deeg die worden gewenteld in een mengsel van gesmolten boter, kaneel, bruine suiker en gehakte pecannoten. Eigenlijk horen het vrij kleine stukjes brood te zijn en het ziet er nogal rommelig uit. Dat is direct de reden waarom ik mooie bolletjes maakte. Gewoon, zodat het wat beter oogt. Google maar op afbeeldingen van monkeybread en je ziet direct wat eigenlijk de bedoeling is.

Dit is een hartige variant die wij bij de soep aten.

Knoflook Monkeybread

Brood:

500 gr broodmeel (geen normale bloem; of gebruik een pak broodmix, dat beter verkrijgbaar is. Maak het deeg dan volgens de verpakking en voeg er de knoflook aan toe)

10 gr boter

1 zakje gedroogde gist

300 ml lauw water

1 teen knoflook uit de pers

2 tl zout (niet te zuinig)

Botermengsel:
75 gr roomboter op kamertemperatuur

2 tenen knoflook uit de pers

ruim zout

peper

4 grote el verse gehakte kruiden (of een flinke hand): bv bieslook, peterselie, daslook, basilicum, etc./ of een combinatie van verse rozemarijn, tijm en salie

Verder een bakvorm of springvorm van 24 tot 26 cm

Meng alle ingrediënten voor het brood en laat dit even rusten. Maak ondertussen de boter door alles door elkaar te roeren. Breng het goed op smaak met zout, ook het brood trouwens. 

Vorm dan bolletjes van het brood ter grootte van een kleine pruim en smeer deze in met de boter. Wat mij betreft gaat dit het beste met je handen. Bekleed de vorm met wat bakpapier (of klem een vel bakpapier op de bodem van de springvorm vast) en leg de bolletjes er in. Geef ze wat ruimte om te rijzen. Dek het af met een theedoek en laat het op een warme plek rustig rijzen totdat de bodem van de vorm bedekt is met deeg.

Bak het brood gaar en bruin in een oven van 190 graden (170 graden hetelucht) in ongeveer 30-35 minuten. Als je een springvorm gebruikt, loopt de boter er waarschijnlijk een beetje uit, dus kijk uit bij het oppakken van de hete vorm.

Oordeel van het smaakpanel: de dames begrijpen het concept van brood dippen in soep volledig. Kleine chef heeft er liever ‘smeerkees’ op.

EK Gijpvogel-spiesjes met satesaus

De Gijpvogel verspreidt zich gedurende het EK met waanzinnige aantallen over Nederland, maar mogen wettelijk als gekloonde diersoort, na het EK, niet in het wild worden losgelaten. Ruimen is dan het enige middel om desastreuze gevolgen te voorkomen. Marsepein zou graag aandringen op wetgeving die dit soort noodslachtingen in de toekomst overbodig maakt. Maar gezien de huidige situatie adviseren wij van Marsepein om van de nood een deugd te maken. Het verstandigste is daarom om deze laboratoriumbeesten op te ruimen en te consumeren. Tenslotte mag ten tijde van oranje volksvreugde een smakelijk vogeltje met satésaus niet ontbreken.

Zorg voor magere Gijpvogels. Ze neigen snel naar vadsigheid en zijn dan niet meer lekker. Laat ze eventueel door de poelier alvast schoonmaken.

Verwijder allereerst alle ongerechtigheden en was de vogels grondig af.

Mensen die het prettig vinden om hun beesten onherkenbaar op hun bord te krijgen, kunnen ook de pootjes afhakken. Het is echter niet perse nodig en de oranje ledematen staan immers ook vrolijk en kunnen worden afgekloven.

 

Heeft u de spiesjes een half uurtje in water laten weken? Anders zouden ze kunnen verbranden bij het barbecueën of grillen! Gebruik eventueel een fles met water waar u de spiesjes in stopt; dit is handiger dan een enorme bak die op het aanrecht moet staan.

 

Zoek met het spiesje een weke plek in het achterwerk en duw de spies dan krachtig naar binnen. Houd de vogel stevig vast.

 

Mogelijk ondervindt u enige obstructie in het inwendige, maar zoek met de spies een weg daaromheen en druk het door tot de kop. In de kop aangekomen moet het vervolgens een simpel klusje zijn. Tenslotte heeft de Gijpvogel geen hersens en kunt u makkelijk de weg naar buiten weer vinden.

 

Maak nu een marinade van ketjap, honing, een scheut witte wijn of droge sherry en voeg daar een gesnipperde teen knoflook en een kleine ui aan toe. Een likje sambal is ook een fijne toevoeging. De vogels zijn vrij zuur van zichzelf, dus een opgehoopte eetlepel bruine suiker is zeker een aanrader!

Leg de vogels in de goed omgeroerde marinade en wentel ze rond.

 

Zet ze enkele uren afgedekt in de koelkast.

 

U bent nu klaar voor het grillen. Zet de bbq of grillpan klaar. Beiden moeten loeiheet zijn.

Bak de vogels aan beide zijden bruin en knapperig.

 

Voor de saus moet u niet te moeilijk doen; wij vinden zelf de vogels het lekkerste met een goedkope supermarktsatésaus uit een emmertje. U kunt wel duur doen met kokosroom, gehakte pinda’s en chilipepers, maar dit doet de Gijpvogel echt geen recht. Zelfs een restje opgewarmde saus van gisteren voldoet nog uitstekend. 

Pesto van geroosterde bloemkool

Soms heeft een recept zijn naam niet mee. Goed, pesto klinkt altijd goed, maar van bloemkool?? Nu is het toch fijn dat de familie Marsepein dit wel even voor u wilde testen. Zo zijn we. En we kunnen opgelucht en met droge ogen zeggen dat deze pesto de moeite waard is. Een nadeel is dat het hele huis naar bloemkool stinkt (volgens meneer een nogal zwaarwegend nadeel), maar als alle kleine snaveltjes hier opengaan voor meer, dan is de opzet weer geslaagd.

De bloemkool wordt geroosterd en daar werd al eerder over geblogd. De smaak wordt er zachter en wat nootachtig van. Bovendien raakt de groente wat vocht kwijt, zodat de pesto niet een soort slush puppy wordt, zoals je misschien zou verwachten.  De smaak van de bloemkool is zelfs niet eens zo sterk aanwezig door de sterkere smaken van knoflook en peterselie. Dit klinkt nog steeds alsof ik excuses aan het maken ben, maar feit is dat we dit zeker nog eens zullen maken. Er is gewoon niets mis met deze pesto!

Het is geen snel recept voor doordeweeks, maar de bloemkool kan wel de avond van tevoren worden geroosterd. Daarna is het een fluitje van een cent.

Pesto van geroosterde bloemkool

bron: gebaseerd op een recept van Stacey Snacks

recept is voldoende voor 500-600 gram pasta

1 kleine bloemkool

zout, peper en olijfolie

75 gr amandelen (met vlies kan)

1 grote teen knoflook, of 2 kleintjes

30 gr peterselie, alleen de blaadjes

2 el kappertjes

75 gr pecorino

Verwarm de oven op 175 graden (155 graden hetelucht).

Snijd de bloemkool in grote stukken of snijd hem gewoon als een brood in dikke plakken van 2 cm. Leg deze op een bakplaat (met bakpapier) in een enkele laag. Smeer ze aan alle kanten ruim in met olijfolie en bestrooi met zout en peper. Zet de bloemkool 1 uur lang in de oven.

Meng de bloemkool met de rest van de ingrediënten in een keukenmachine tot een pesto. Het hoeft niet helemaal glad te zijn. Voeg daarna olijfolie toe voor de smaak. Het is een te grote hoeveelheid pesto om met olie smeuig te maken (althans, het stuitte mij tegen de borst om zoveel olie toe te voegen, maar als u die bezwaren niet kent, dan heb ik niets gezegd), dus voeg wat toe voor de smaak en bewaar wat kookwater van de pasta om de saus iets dunner te maken.

Kook er pasta bij en serveer met extra pecorino of parmezaan.

Oordeel van het smaakpanel: onze kinderen houden wel van stevige smaken en zijn gek op rauwe knoflook. Deze houden we erin.

Coronation chicken en Groom's cake

Zestig jaar zit queen Elizabeth vandaag op haar troon. Voor wie de Britse media een beetje volgde de afgelopen maanden, was het onontkoombaar en men struikelde met enige regelmaat over jubelende, koningsgezinde onderdanen die deze happening aangrijpen voor een feest. Als nuchtere Hollander vraag ik me af hoeveel mensen dit nu daadwerkelijk gaan vieren, maar ik ben bang dat er meer dan een handjevol mensen Jubilee-parafernalia in huis hebben gehaald. Je zag het allemaal langskomen de afgelopen weken; jubilee cupcakes, jubilee theepotten, speciale marsepeinmixen om je Victoria sponge te bekleden als Britse vlag, Jubilee vlaggetjes, servetten en vooral veel recepten. Maar één recept steekt daar met kop en schouders boven uit; coronation chicken. De salade die zestig jaar geleden werd bedacht bij haar kroning en waar natuurlijk weer een mooi verhaal aan vast zit. Over wie het nu wel of niet heeft bedacht, dat het nu een retro-gerecht is, of dat het zo slim was samen gesteld uit produkten die net na de oorlog niet meer op rantsoen waren (pas in 1954 werd de laatste ban op vlees opgeheven). Enfin, wie er behoefte aan heeft, kan het even nalezen op de Wikipedia.

Het origineel, met rode wijn, zou in onze hedendaagse smaak wat vlak overkomen en de meeste varianten lijken niet veel meer op hun voorbeeld. Tegenwoordig heeft het overigens bijzonder veel weg van onze kipkerrie-salade. De Guardian heeft een aardig artikel aan de salade gewijd, inclusief het origineel, een slanke, snelle of chique variant. Maar zo zien de meeste recepten er nu uit:

Rappe Coronation Chicken a la Marsepein

Voldoende als beleg voor 4 broodjes

2 el mayonaise

2 el mango chutney

1 flinke tl kerriepoeder

1 el Griekse yoghurt

170 gram gegrilde of gekookte kip. Ik was zeer lui en kocht een gerookte kipfilet.

10 cm van een dun preitje (alleen het wit), in de lengte in vieren, en dan in reepjes

1 el geschaafde amandel (even kort getoast in een droge koekenpan)

1 el gehakte gedroogde abrikozen

een kneepje vers citroensap

Het recept is simpel eigenlijk: snijd de kip in stukjes. Meng alles voor de saus samen en voeg dan de rest toe. God save the queen...

En dan nog een koninklijk toetje. Al net zo simpel. Deze taart kennen wij in Nederland ook als arretjescake: gesmolten chocolade met boter, stukjes koek en gedroogd fruit. Toen prins William vorig jaar zijn Kate trouwde koos hij voor de Groom’s cake voor een lekkernij uit zijn jeugd. Men toog aan het werk om van 1700 biscuitjes en bijna twintig kilo chocolade een arretjescake van meerdere lagen te maken. Schattig toch? Alleen daarom zou je al van die jongen houden.

 

Groom’s cake

voldoende voor 24 bonbons, of 8 plakken

200 gr chocolade (puur of melk)

150 gr normale biscuitjes

45 gr roomboter

85 gr golden syrup, maar met vloeibare honing werkt het ook prima

8 bigarreaux (gekonfijte kersen), in stukjes

25 gr rozijnen

klein handje gehakte noten

Breek, sla of maal de koekjes klein tot behoorlijk kleine stukjes. Het lijkt alsof je vooral kruimels overhoudt, maar dat hoort zo. Voeg de kersen, rozijnen en noten toe.

Smelt de chocolade met de boter en honing of siroop in een waterbad (au bain marie). Giet de gesmolten chocolade bij de koekjes en meng het goed. Schep het in een kleine vorm (eerst bekleden met plastic folie helpt je bij het storten straks) en laat het minimaal twee uur opstijven in de koelkast. Snijd het daarna in plakken of blokjes.