Koolraap, knolraap of koolrabi?

bron: wikipedia

Als je ze naast elkaar zet, zie je het zo: drie verschillende soorten groente. Maar op papier blijven ze maar om elkaar heen draaien… is dat soms de reden dat men ze niet meer zoveel eet? Zijn we gewoon de draad kwijt? Koolrabi, knolraap en koolraap – hoe verzint een mens het… Waren de namen op of zo? Zelfs op het internet, op websites die het zouden moeten weten, worden ze voortdurend door elkaar gehaald. Weet je wat, ik zet hier de knolselderij er ook nog even bij. Het is een van mijn lievelingsgroente en ik lust hem letterlijk wel rauw, maar het is ‘ook zo’n knol’.

KOOLRAAP

 

bron: wikipedia

Een lompe, paarse knol die onder de grond groeit. Het is geen schoonheid en valt in de categorie ‘vergeten groente’. Hij kan qua grootte op de hand passen, maar ze zijn er ook in het formaat reusachtig en dan voed je er een gezin mee. Het is een typische herfst- en wintergroente. In die periode verschijnt het ook voorgesneden in het koelvak, meestal als gele frietjes. De smaak is iets zoet en pittig, en lijkt wat op wortel. Je kunt de koolraap koken of stoven en stampen met aardappel voor een heerlijke koolraapstamppot.

KNOLRAAP

bron: wikipedia

Knolraapjes zijn wél schatjes en erg fotogeniek; ze hebben vaak een paarse bovenkant en een radijsachtig, wit kontje, maar ze kunnen ook helemaal wit zijn. Ze smaken trouwens ook wel iets naar radijs. Je kunt ze stoven of koken, of er bijvoorbeeld een gratin van maken. In het voorjaar komen ze op de markt als meiknolletjes of meiraapjes, hoewel het niet meer een populaire groente is. Waarschijnlijk zie je ze sneller uit een eigen moestuin komen. Het loof eten we overigens als raapsteeltjes. Dat zie je wel af en toe in de supermarkt. In de zomer en herfst worden de grotere exemplaren  geoogst, maar ze zijn dan niet perse lekkerder. De kleinere knollen vindt men meestal smakelijker. Overigens stamt de koolraap waarschijnlijk wel af van de knolraap en werd deze gekruist met een winterharde kool. De knolraap is namelijk niet wintervast.

KOOLRABI (eerste foto boven)

Deze knol zie je steeds vaker bij de gewone supermarkt liggen. Het is die gladde, vuistgrote lichtgroene knol, met enkele dunne stengels eraan met blad. Het groeit boven de grond. Je kunt hem in blokjes stoven en koken, maar deze groente, die wel wat weg heeft van pittige bloemkool (en er ook familie van is), kan je ook goed rauw in salades eten. Wel goed schillen, want de schil is behoorlijk stug.

KNOLSELDERIJ

 

En dan, wat mij betreft, de koningin onder de wintergroentes: de oerlelijke knolselderij. Vroeg in het seizoen (september, oktober) ligt hij in de winkel met het loof er nog aan: dat loof lijkt op de bosjes die we anders los kopen als bleekselderij, en je kunt het ook zo gebruiken. Schil de knol dik (met een koksmes) en snijd hem daarna in blokjes (die wat poreus zijn en niet zo compact als de andere knollen). Kook ze of stoof ze in een klontje boter. Gepureerd met wat room is het een delicatesse bij stoofvlees! Ook heerlijk in een risotto, soep of natuurlijk een stamppotje.

Risotto met knolselderij en gepofte knoflook

 

Selderijsalade met oude kaas

Pasta met walnotenpesto en knolselderij

Sloe Gin (Sleedoornlikeur)

Zo langzaam aan beginnen de sleedoornbessen te rijpen. Vorig jaar werd daar nog een serieuze ‘grote mensen’-siroop van gemaakt, maar dit jaar hebben we ‘sloe gin’ in de kast staan, oftewel een likeur op basis van sleedoornbessen en gin. Het is een fluitje van een cent en misschien vinden uw kinderen het wel leuk om er even uit te gaan en te helpen. Mijn dames wilden wel heel even de tas open houden voor me, terwijl ik plukte, maar Kleine Chef kon het niets schelen. Die ging liever naar huis om tv te kijken. Overigens liepen onze dochters door het bos, al smikkelend van een paar vlierbessen, maar we werden twee keer gewaarschuwd door voorbijgangers. Oh hemel, of we wel wisten dat onze peuters wilde bessen aan het eten waren?! Eh ja, dat weten we. Dat zou u ook eens moeten doen, want ze zijn heerlijk. Je moet alleen niet de groene eten, want die zijn inderdaad licht giftig.

wachten, wachten, wachten...

Maar goed, sleedoorn dus. Je herkent ze zo. De bessen lijken wel minipruimpjes; paars en met een grijzig laagje erop dat je eraf kunt vegen. Zo van de struik zijn ze oneetbaar, want ze zijn vreselijk wrang. Wacht tot ze rijp zijn (keihard is niet rijp – een rijpe bes laat ook los van de struik) en pluk ze dan voordat de vogels dat doen. Ze worden zoeter nadat het heeft gevroren, maar als dat pas laat in het jaar gebeurd, ben je te laat, dus je kunt ze thuis ook invriezen.

Zorg verder voor een fles gin. Desnoods kan je uitwijken naar wodka, maar persoonlijk ben ik verzot op gin, dus het is voor mij geen keuze. Gin heeft van zichzelf natuurlijk al een fantastisch aroma, dus dat kan alleen maar beter worden! Verder bestaat er wat onenigheid over de toevoeging van amandelen: een paar amandelen in de fles geven een sterker aroma van marsepein, wat ook het effect zou moeten zijn van de sleedoornpitten, maar je kunt het weglaten.

Tenslotte nog een opmerking over de suiker. Deze kan je op elk moment toevoegen of aanvullen, dus begin met een klein beetje en vul dit aan totdat de juiste zoetheid is bereikt. Ik houd zelf van een wat drogere drank, maar je kunt hem zo zoet maken als je zelf wilt.

Sloe Gin (Sleedoornlikeur)

400 gr gewassen, rijpe sleedoornbessen

100 tot 160 gr kristalsuiker

1 fles gin (of wodka) van 0.7 L

3 a 4 gekneusde amandelen
1 of 2 weckpotten

Als er aan de struik nog geen vorst overheen is gegaan, vries de bessen dan 2 nachten in en laat ze ontdooien. Prik ze met een mes of vork in en doe ze in een weckpot of fles met een wijde hals. Schep de suiker er naar smaak bij, maar bedenk dat je er later altijd nog meer aan kan toevoegen. Voeg de amandelen toe en giet de gin of wodka erbij.

Zet de drank nu donker weg en schud het om de dag om de suiker op te lossen. Je kunt het na drie maanden proeven, maar je laat het nog beter een jaar lang staan!

Je kunt de drank wanneer deze klaar is filteren. Naar verluidt kan je de bessen opnieuw gebruiken door er een medium sherry op te schenken. Als je dit weer laat staan, zou er een ontzettend lekker drankje van moeten komen. Ik heb het nog niet geprobeerd; ik moet eerst op de gin wachten!

Naschrift juni 2014: jaaaa! Hij is fantastisch! Die amandelen zijn een must. Ik denk tenminste dat het lichte marsepeinsmaakje daar vandaan komt. Het is een wat drogere likeur met een hint van wrangheid, maar met een heerlijke volle smaak.

Naschrift juli 2017 - we zijn een paar oogsten verder, maar ik moet nog even vermelden dat u rustig de gebruikte bessen na de gin weer opnieuw kunt wegzetten in medium sherry, zoals hierboven ook staat. Het wordt weer een likeur-achtig drankje, waar je nog goed de sherry in proeft, maar ook duidelijk de sleebessen. Ik voegde geen suiker toe.

Zweedse pyttipanna met mosterdsaus en een eitje

Pyttipanna is geen verfijnd gerecht! Zo, dat hebben we alvast gezegd. Maar kinderen vinden het lekker, je kunt er van alles in kwijt, want alleen de aardappels zijn standaard, en je kan het voor volwassenen opleuken met een uienjam of mosterdroom (eventueel met mierikswortel).

Het is een Zweeds gerecht en wordt veel gebruikt voor restjesverwerking. Er kunnen allerlei soorten vlees in worden verwerkt, zoals een runderlapje van de vorige dag, of overgebleven karbonades, of zelfs een stuk zalm en het behelst niet meer dan een pan gebakken aardappels met blokjes vlees. Maar het is Zweeds erfgoed en alleen daarom al leuk.

De dagen ervoor was ik in touw geweest met een recept voor 12-uurs-stoofvlees, dat in werkelijkheid drie dagen in beslag nam, maar het stond inderdaad 12 uur in de oven, op 80 graden. Toen ik het er hoopvol uithaalde bleek het niet zozeer mislukt te zijn, maar het was zeker niet draadjesvlees dat spontaan uit elkaar moest vallen. Het was eetbaar, maar nog wel zo stevig als, zeg maar, een karbonade. Nu had ik niet drie dagen voor niets gesloofd en precies voor dit soort mislukkingen moet pyttipanna zijn uitgevonden: opbakken en mixen! En dan is het opeens heerlijk herfstig eten, met een gebakken eitje erop waarvan de zachte dooier langzaam langs de aardappelblokjes loopt…

Pyttipanna met mosterdsaus en een eitje

recept voor 4 personen

olie om te bakken

900 gr geschilde vaste aardappels in kleine blokjes

500 gr (gaar) vlees in kleine blokjes: een restje stoofvlees, karbonade, kip, een stuk chorizo, salami of ham, schouderfiletlapje, gerookte kip, plakjes bockworst uit pot of blik, casselerrib, stuk beenham, stukje salami, etc. (nb de combi stoofvlees met blokjes chorizo is een aanrader!

1 ui, gesnipperd

Voor erbij zijn een paar dingen mogelijk:

Voor een slanke saus roer je naar smaak een kommetje volle yoghurt om met een lepel grove mosterd, een lepel mayonaise, zout en peper – deze had ik op de foto

Maar een saus van slagroom is luxe - bijvoorbeeld mosterdroom:

2 dl slagroom

1 tl mierikswortel (potje)

2 el (grove) mosterd

zout en peper

• Klop de slagroom stijf en voeg daar al kloppend mosterd en mierikswortel aan toe. Breng op smaak met zout en peper.

Als je tijd hebt is uienjam altijd fijn:

2 rode uien, in halve ringen

1 el olie

2 el balsamicoazijn

4 el suiker

• Fruit de uiringen in wat olie tot ze zacht zijn (10 minuten). Voeg de azijn en suiker toe en laat dit nog een paar minuten koken om het vocht te laten verdampen. Zet het daarna opzij.

Verder is een zacht gebakken ei een must! In Zweden is een eierdop met een rauwe dooier erin (bovenop de pytt) heel normaal, maar dat gaat me te ver. 

Een handje rucola op het bord erdoorheen gemengd geeft het een iets serieuzer gezicht.

En dan voor de ‘pytt’ zelf: bak de aardappelblokjes met geduld in wat olie in een ruime koekenpan gaar en iets bruin (echt bruin zal een vaste aardappel niet snel worden). Dit duurt wel 20 minuten, maar je kunt het iets versnellen door de blokjes heel kort (3 minuten) even voor te koken. En desnoods koop je 2 pakken kant en klare aardappelblokjes om te bakken… Dit is geen recept dat daar moeilijk over doet.

Ondertussen wordt de ui in een andere pan gefruit. Voeg na tien minuten de gare blokjes vlees toe en bak dit op. Voeg uiteindelijk alles samen en breng op smaak met zout en peper.

Oordeel van het smaakpanel: de kinderen vinden het een fijne combinatie en eten eerst het ei op, maar dan toch ook het vlees en de aardappels, en Kleine Chef schept, zoals meestal, nog eens twee keer op.

Wat te doen met overgebleven eiwitten en eierdooiers?

Ik lijk meestal meer eiwitten over te houden dan eierdooiers, maar ik heb er een hekel aan om ze weg te gooien. De kip heeft er moeite voor gedaan en dan zou ik dat zomaar in de prullenbak gooien? Nee, dat kan natuurlijk niet. Het liefste probeer ik het hele ei te gebruiken, maar in alle andere gevallen zijn er oplossingen! Sommige zijn heel makkelijk, en voor andere dien je het hele menu van de volgende dag te herzien, maar goed, we gooien mooi niets weg.

Je kunt eierdooiers en eiwitten nog twee dagen in de koelkast bewaren, maar je kunt ze ook prima invriezen, zodat je ze paraat hebt wanneer een recept erom vraagt. Vries eiwitten en dooiers los in (eventueel in een ijsblokjesvorm, waarna je ze later luchtdicht verpakt), zodat je ze per stuk uit de vriezer kan halen. Eiwit kan zo worden ingevroren, maar dooiers hebben de toevoeging van wat zout of suiker nodig omdat ze anders heel dik en gelatine-achtig worden door het invriezen (in de koelkast hebben ze die neiging overigens ook). Doe ze in een klein bakje of een ijsblokjesvorm en roer ze even los, maar klop het niet, want er mag geen lucht in komen. Strooi per eierdooier een snufje zout of suiker (afhankelijk of je er later iets zoets of zouts mee zal maken) op de dooier en vries het in. Laat ze voor gebruik rustig ontdooien in de koelkast.

Wat te doen met slechts 1 of 2 eierdooiers (eigeel):

• Bearnaise saus – BBC
• Hollandaisesaus – Koken met Karin
• Mayonaise – Okoko
• Aioli – Jamie Oliver
• Meng een eierdooier met een beetje water en bestrijk er gebak en koekjes mee voor het bakken
• Roquefortkoekjes
• Crostata (taart met jam)
• Pasta Carbonara – Coquinaria
• îles flottantes – opgeklopte eiwitkussentjes drijvend op een laagje vanillesaus – AH Allerhande. Dit recept gebruikt 2 eieren + 2 extra eierdooiers
• Voeg ze toe aan eieren voor een omelet of pannenkoekenbeslag
• Maak Egg Drop Soup door het in een straaltje in hete soep of bouillon te laten lopen, zodat het als sliertjes stolt. Kan trouwens ook met eiwit, of heel geklopt ei
• Pasta Alfredo – Kan prima zonder eierdooier, maar als je het toch hebt… - Italian Chef
• Gebruik het in tiramisu – ik houd niet zo van het idee van rauw ei, maar het is wel de traditionele manier
• Tarte tatin met banaan Hier kan je me wakker voor maken!
• Lemon curd - BBC (drie eieren plus 1 eierdooier)
• Maak een gelere cake dan normaal door 2 dooiers in plaats van 1 ei te gebruiken of gebruik alleen maar dooiers - Nigella Lawson
• Briochebrood of een hartige pestovlecht van briochedeeg – gebruik 2 dooiers in plaats van 1 ei
• Bitterkoekjesbavarois – een recept dat me nog nooit heeft laten zitten. Het gebruikt 1 ei + 1 eierdooier extra
• Chocolademousse op basis van een crème anglaise (custard)
• Roer een dooier door de stamppot of aardappelpuree
• IJs op basis van een custard, zoals bananenijs van Yummy in my Tummy

En als dat allemaal niet werkt nog wat niet-culinaire tips J

• Haarkuurtje – meng 1 dooier met 2 el olie en masseer dat in het haar. Tip van Eerst Koken: beslist niet met te warm water uitspoelen, want dan stolt het ei. Ik spreek uit ervaring. Ook op We Women
• Gezichtsmasker, kan ook met eiwit - Being Girl
• Temperaverf – kijk, dan ben je nog eens creatief bezig!

Met drie of meer eierdooiers maak je:

• Zelfgemaakte pasta – die kan je met hele eieren maken, maar voor een zeer rijke pasta kan dat ook met alleen de dooiers. Bijvoorbeeld Seven Yolk Pasta Dough van Smitten Kitchen.  Je kunt ook een ander recept voor pastadeeg gebruiken en gewoon de eieren vervangen met dooiers. Je hebt er wel flink wat nodig.
• Panettone – het rijke Italiaanse brood dat een kruising tussen cake en brood is
• Crepes van eidooiers - All Recipes
• Zelfgemaakte advocaat – ik gebruikte hele eieren, juist om een sloot aan overgebleven eiwit te voorkomen, maar de echte advocaat is natuurlijk lekker geel, omdat het alleen met eierdooiers wordt gemaakt. Je hebt er wel 15 van nodig!

• Crema Catalana of creme brulee – de Spaanse of Franse versie van een gebonden vanillecustard met een krokant caramellaagje
• Vanillevla, custard of vanillesaus
• Banketbakkersroom – 24kitchen
• Sabayon / Zabaglione – opgeklopte eierdooiers met suiker en wijn – 24kitchen of Lekker van bij Ons
• Parfait – bijvoorbeeld bitterkoekjesparfait met kaneelroom van Uit Pauline’s Keuken

En met 1 of 2 overgebleven eiwitten maak je:

• Gekruide noten met een eiwitlaagje (als snack), om af te bakken in de oven – Martha Stewart
• Eiwitglazuur voor koekjes en gebak – Marion’s Recepten
• Voeg ze toe aan een omelet
• Marshmallows - vrij veel werk, maar niet eens echt lastig 
• Nougat – deze staat al heel lang op mijn lijstje om te maken… Nougat met cranberries, pistache en amandelen van het Australische magazine Gourmet Traveller
• Kokosmakronen
• Maak Egg Drop Soup door het in een straaltje in hete soep of bouillon te laten lopen, zodat het als sliertjes stolt. Kan trouwens ook met eidooiers, of heel geklopt ei
• Haagse bluf – opgeklopt eiwit met suiker en bessensap - 24kitchen
• Gebruik een eiwit, losgeklopt met iets water om vlees, vis of kaas door te halen voordat je het door paneermeel haalt.

En met drie of meer eiwitten:

• Maak een omelet of frittata van alleen eiwit, maar met een vulling
• Witte cake – een cake zonder dooiers, die dus heel licht van kleur blijft – NamiNami
• Meringues/schuimpjes of pecan meringues van Simply Recipes
• En van meringue maak je weer Eton Mess of dit luxe dessert met whisky (foto boven)
• Je kunt het ook gebruiken als meringuelaag over citroentaart (Mary Berry - BBC) of als pavlova (ook van de BBC)
• Financiers – 24kitchen
• En je moet er dan wel weer een hele vis of een lamsbout voor halen, maar van de eiwitten ben je tenminste af: je kunt ze gebruiken om een zoutkorst te maken om daarin vis of lamsvlees te garen in de oven.
• Angel Food cake is een superluchtige cake van opgeklopt eiwit – David Lebovitz 
• Amaretti koekjes – Foodies magazine 

Krab, mais en chipotle salade

Helaas, maar ik kan niet zeggen hoe dit smaakt, want ik ben verkouden. Mijn neus neemt momenteel niets meer waar, hoewel de pepers in dit gerecht nog wel iets konden wakker schudden. En daarna ging mijn neus heel erg lopen. Maar zeg nou zelf, hier zit geen woord Russisch bij. Krab? Verse mais? Lekker!

Even over die pepers: chipotle pepers zijn lastig verkrijgbaar in Nederland, maar dat zal ongetwijfeld binnenkort veranderen, want het woord suist rond in het foodie-landschap. In London lagenen deze pepers op Borough Market vooraan de stalletjes te pronken, dus het wachten is nog slechts op de oversteek naar het vasteland.

En ze verdienen het, hoor. De chipotle peper is een jalapeño die gerookt is, waardoor ze donkerbruin en taai zijn, een sterke geur van rook hebben, maar de heetheid van pepers. En daar kan je veel interessante dingen mee doen. Het wordt bijvoorbeeld verwerkt in adobo-saus; een gepureerde saus van chipotle, soms tomaat, knoflook, specerijen en azijn, en waarmee je vervolgens andere (vlees)gerechten op smaak brengt. Maar in het recept hieronder komen ze ook goed naar voren in combinatie met gekarameliseerde ui en mais. Ik heb alleen één bezwaar tegen het originele recept, waarin twee van deze pepers worden verwerkt. De chipotle heeft dan wel de naam niet zo heet te zijn, maar dat vond ik tegenvallen. Bovendien moet er tegenover de krab iets subtiels staan en niet een smaak die alle andere overstemt. Kortom, proef vooral een stukje van de peper voordat je hem gebruikt. En mocht je die chipotle nou niet tegenkomen in Vlagtwedde en omstreken, dan zou ik zelf gewoon een beetje verse rode chilipeper toevoegen aan het eindresultaat.

Verder gaf het origineel 2 opties: of je mengt dit met 600 gr knapperig gebakken blokjes aardappel, of je eet het met sla (zoals hier) voor een lichter gerecht.

Krab, mais en chipotle salade

bron: Delicious magazine UK, september 2013

recept voor 4 personen

25 gr roomboter

4 el zonnebloemolie

1 (rode) ui, in halve dunne ringen

35 gr verse koriander, de steeltjes fijn gehakt, en de blaadjes grof gehakt (niet mengen!)

1 ½ tl komijnpoeder

1 tl gedroogde oregano

2 chipotle pepers (ik zou er 1 doen), zaadlijst verwijderd, en fijngehakt

3 tenen knoflook, gehakt

3 grote of 4 kleine verse maïskolven

3 lente-uitjes, in ringetjes

sap van 1 limoen

75 gr rucola of veldsla (OF dus 600 gr aardappels, die gebakken worden, zie boven)

150 gr krabvlees (vers als het kan, en anders uit blik)

eventueel crème fraiche voor erbij

Verhit de boter en olie in een koekenpan en fruit de uien met de knoflook, koriandersteeltjes, komijn, oregano en chipotles in ongeveer 12 minuten zacht, maar niet bruin.

Snijd de maïskorrels van de kolven en voeg de korrels toe aan de pan. Laat dit nog eens 20 minuten rustig bakken. De ui zal uiteindelijk wat plakkerig worden. Overigens heb ik de pan eerder van het vuur gehaald, want de mais was bij mij eerder klaar.

Doe de mais over in een schaal en strooi de lente-ui, zout, peper en het limoensap erover. Wanneer je het met aardappel eet, laat je het natuurlijk warm, maar voor de salade liet ik het afkoelen.  Daarna maakte ik de salade door de rucola, korianderblaadjes en krab toe te voegen. Direct serveren. Eventueel met een schep crème fraiche erbij om de peper iets te temperen.

 

 

Spiesjes met zalm, chorizo en halloumi

Spiesjes met zalm, chorizo en halloumi

recept voor 10 stuks

375 gr zalmfilet, in 10 blokjes gesneden

125 gr chorizo, in 10 blokjes gesneden

225 gr halloumi, in 10 blokjes gesneden (kies een soort die stevig blijft)

Voor de marinade en dressing:

sap van 1 citroen

2 tenen knoflook, uit de pers

handje gehakte peterselie

1 kleine tl gedroogde oregano

4 el olijfolie

zout en peper

verder 10 sateprikkers

Meng voor de marinade alles door elkaar. Verdeel dit in twee porties en bewaar 1 deel voor de dressing. Leg de zalmblokjes een uur in de marinade in de koelkast.

Rijg daarna de zalm, chorizo en halloumi aan de stokjes. Verhit een koekenpan met wat olie erin en bak de spiesjes 4 minuten aan beide kant op middelhoog vuur, tot ze gaar bruin gebakken zijn. Kook in de tussentijd eventueel de pasta gaar. Ik had zelf een pasta met pesto willen maken, die na het koken wordt omgeschept met rucola, maar ik was de sla vergeten, dus het werd pasta met pesto en rauwe mini-blokjes courgette. Schep op het bord wat van de bewaarde dressing over de spiesjes.

 

 

Oordeel van het smaakpanel: stelletje zeurpieten! Er zit niets bij wat ze niet lusten, maar Kleine Chef kermt als een speenvarken zonder moeder, vanwege een verkoudheid, en de dames zijn moe en lopen te klooien met de stokjes. Ik had hier ooit het motto: satéprikkers om zes uur, betekent Eerste Hulp Afdeling om 7 uur, en ik dacht dat iedereen nu wel oud genoeg was om een scherp stokje te hanteren, maar dat neem ik voorlopig nog even terug. Ik heb een aantal nare oogverwondingen op het nippertje kunnen voorkomen. En ik had ook nog nooit meegemaakt dat ik mijn kinderen moest aansporen om hun halloumi op te eten. Wat een dag… Oh ja, wij vonden het zelf wel lekker en ik heb teveel op, omdat ik alle aangeknaagde restjes van mijn kinderen ook opat.

 

Romige, maar slanke tomatensaus met een geheim ingredient

Ha, lekker, een tomatensaus met een flinke scheut room, of nee, nog liever gewoon de hele beker. Gehaktballetjes en kaas erbij, spekjes misschien? Maar eh, waren we niet op dieet? Deden we niet wat halfslachtige pogingen om bij Centerparcs rond te kunnen paraderen in een bikini? Want vorig jaar in het tropisch zwemparadijs werd het tenslotte pijnlijk duidelijk dat er strakke meisjes van 16 zijn, en dames van voorbij de 35 (ik noem geen namen of exacte leeftijden), die van deze wetenschap alleen al in een existentieel vraagstuk schieten. En dat verschil wordt helaas alleen maar groter.

Tja, dat wordt dus niets met dat vette eten, want in 100 ml slagroom zit 35 gram vet, en wat is nou 100 ml? Verdubbel dat maar voor zo’n pan vol pasta. En crème fraiche is misschien wel fris, maar niet licht met ook al zo’n 30 gram vet. Toch is er een product waarmee je zo’n mooie zachtrode tomatensaus kan maken en het bevat maar 2,5 gram vet per 100 gram. Het heet silken tofu of zijden tofu in het Nederlands. Het lijkt qua structuur wel wat op pannacotta of pudding, maar het is dus volledig plantaardig. Het wordt gebruikt voor chocoladepudding of hartige spreads en het schijnt dat je het kan paneren en frituren, maar dat is dan weer niet zo light… Het heeft heel weinig smaak van zichzelf, maar je proeft wel de licht gronderige smaak die bekend is van blokken tofu, ook al is dat minder aanwezig in deze zachte tofu, en in een tomatensaus, of überhaupt gemengd met andere smaken, valt die smaak helemaal weg en proef je het niet meer terug. Het is helaas wel wat duurder dan slagroom en bij de gewone supermarkt vind je het ook al niet. Kijk eens bij een toko of biologische supermarkt. Kortom, ook hier moet wat moeite worden gedaan om slank te blijven. Het blijft ploeteren, mensen…

Hieronder staat mijn recept voor een saus van geroosterde groenten; je bent er even mee bezig en bovendien kook je voldoende voor de hele straat, maar je kunt de saus goed invriezen en ook gebruiken voor pizza of lasagne. Als dat toch teveel moeite is, kan je nog een vlugge tomatensaus maken met een blik gepelde tomaten, en wie dat allemaal te gek vindt, moet maar een lekkere pot saus kopen en die verrijken met de tofu.

Romige, maar slanke tomatensaus

voor 1700 ml saus (goed voor 1300 a 1400 gr pasta) – de saus kan worden ingevroren

voor de geroosterde groenten:

10 tomaten (zo’n 1400 gram), in grote stukken gesneden

2 uien, in grote stukken gesneden

1 rode paprika, in grote stukken gesneden

1 kleine winterwortel of 2 a 3 gewone wortels, in de lengte doorgesneden

1 hele bol knoflook

wat kruiden naar keuze, zoals tijm, rozemarijn, oregano

zout

olijfolie

2 handen vers basilicum

Verwarm de oven voor op 200 graden (180 graden hetelucht).

Breek de bol knoflook iets open en verpak hem, ongepeld, in een stuk aluminiumfolie met een scheutje olie en wat zout. Doe alle andere ingrediënten, behalve het basilicum, in een ruime ovenschaal en besprenkel het met wat olie, zout en de kruiden. Leg het pakketje met de knoflook erbij. Bak dit een uur lang of tot de groente begint te kleuren en gaar is. Laat het iets afkoelen.

 

Voor

 

Na

Haal de knoflook uit het folie en knijp de teentjes eruit. Doe de knoflookpulp en alle andere groente uit de schaal, inclusief vocht, in een blender. Pureer het met het basilicum erbij tot een saus.

Neem 500 ml van deze saus (dit is goed voor 400 gr pasta) en vries het restant eventueel in.

voor de pastasaus:

500 ml van de tomatensaus

175 tot 200 gr silken tofu/zijden tofu

1 tl suiker of honing

extra vers basilicum naar smaak

zout en peper

400 gram pasta

 

 

Pureer de tomatensaus met de tofu, suiker of honing en basilicum. Begin met een kleinere portie tofu en proef hoeveel je wilt gebruiken. Meer dan 200 gram is niet nodig, want dan proef je de tofusmaak erboven uit. Breng op smaak met zout en peper. Kook de pasta gaar en meng deze met de saus.

Erbij maakte ik gehaktballetjes, die erg leken op deze, maar ik deed er wat klein gesneden gedroogde tomaat en wat grof geraspte Goudse kaas door. Om ook hier een slanke versie te maken bakte ik de balletjes met bakpapier op de bakplaat in de oven, zonder extra vet. Ga uit van een oven van 200 graden (180 graden hetelucht) en ongeveer 40 minuten voor bruin gebakken kleine balletjes.

Oordeel van het smaakpanel: natuurlijk eten ze het, want het is gewoon tomatensaus met balletjes. Ook al is Meneer een liefhebber van tofu, ik vertelde hem niet dat het in de saus zat en hij proefde het ook niet.