Sambal goreng van kip

de kip ligt rechtsonder op het bord

Het ‘Groot Indonesisch Kookboek’ van Beb Vuyk mag met recht worden gezien als een Nederlandse klassieker. Het werd al in 1973 uitgegeven, maar was na het 'Groot Nieuw Volledig Indisch kookboek' van J.M.J. Catenius-van der Meijden het eerste, grote Indische kookboek. En dat terwijl Catenius haar boek al in 1902 uitgaf! Tussendoor waren er wel kleinere boeken, maar niemand waagde zich aan zo’n omvangrijk werk. Na Beb Vuyk’s boek verschenen er wel meerdere uitgebreide beschrijvingen, maar dit standaardwerk mag er nog steeds zijn. Overigens wordt ook de Catenius nog steeds gedrukt, maar dan wel volledig herzien.

Catenius schreef haar boek voornamelijk voor Nederlanders die in Indië leefden en bekend waren met de taal en ingrediënten, maar voegde wel een aanhangsel toe voor mensen in Nederland. Beb Vuyk daarentegen schreef voor de Hollander en paste de recepten aan naar ingrediënten die toentertijd ook in Nederland verkrijgbaar waren. En ook al koop je inmiddels zelfs de meest obscure etenswaren in de Spar in Noord-Groningen (nou ja, met een beetje mazzel...) en hoeft een kookboek niet meer zo simpel te zijn, toch kan je met dit boek nog steeds erg goed uit de voeten en bevat het de meest uiteenlopende gerechten. Alleen de extra uitleg in elk recept hoe je het ook in de magnetron kan maken stoort me – als je niet wilt koken, haal dan maar een stoommaaltijd bij de AH… Koken doe je op een fornuis. En de ervarener kok vervangt de gemalen specerijen (gember, laos, etc…) gewoon naar eigen inzicht met de verse soorten. Vroeger waren ze slecht verkrijgbaar, maar dat mag geen punt meer zijn. Ook bevat het boek geen plaatjes, waardoor Meneer Eerst Koken het direct opzij legde. Ik zei nog, ‘zoek maar iets lekkers uit’, maar dat heb ik toen zelf maar gedaan.

Nb. Dit gerecht maakte Beb met uitgerafeld, gaar vlees van kippenbouten of gewoon kipfilet. Maar dat maakt dus wel uit voor de hoeveelheid vocht. Kipfilet hoeft minder lang te stoven en ik gebruikte iets minder water. Wanneer je kippenbouten gebruikt (ik denk dat je kan uitgaan van 750 gram) kan je 300 ml water nemen.

Sambal goreng van kip

bron: Groot Indonesisch Kookboek - Beb Vuyk

recept voor 4 personen als onderdeel van een rijsttafel

500 gr kipfilet (of kippenbouten, zie opmerking boven)

1 el asem (tamarindepuree – kant-en-klaar in pot of tube)

2 tenen knoflook

1 tl sambal oelek

2 tl gemalen koriander

1 tl gemalen komijn

5 kemiri-noten

1 kleine ui

2 el olie

¼ blok santen (ik gebruikte een sachet van Go-Tan van 50 gram, worden per 3 verkocht)

Snijd de kipfilet in 1 cm grote blokjes (erg klein dus) en schep ze om met de tamarinde. Laat dat minimaal een uur marineren in de koelkast. Als je bouten gebruikt, smeer je ze gewoon in.

Wrijf de knoflook in een vijzel fijn met de sambal, koriander, komijn en kemiri-noten. Snipper de ui fijn en fruit deze, samen met de knoflookpasta, in wat olie in een (hapjes)pan tot de ui bruin kleurt.

Voeg 250 ml water en de santen eraan toe - nb. als je kipfilet gebruikt kan je ook 200 ml water nemen. Kipfilet is sneller gaar en hoeft minder lang op te staan. Roer het tot de santen is opgelost en schep er dan de kipblokjes bij. Laat dit nu op heel laag vuur sudderen tot het vocht grotendeels verdampt is en je alleen een dikke saus over hebt gehouden. De kip is dan ook gaar.  Daar ben je dus wel even mee bezig. Het is geen snel recept. Wie kippenbouten gebruikt laat de kip helemaal gaar stoven (eventueel met een deksel op de pan) en plukt dan het vlees van de botten. Voeg het vlees toe aan de saus en laat dit verder pruttelen tot de saus dik is.

Indonesisch gehakt met sperzieboontjes

En dan volgen we nu met een triootje Indonesisch met vandaag recept nr 1 - een goed gerecht voor doordeweeks. Het is gemakkelijk, snel en voedzaam. Sperziebonen en gehakt worden samen gebakken en flink op smaak gebracht met komijn, koriander en ketjap manis. Met rijst of mie (of bami - ook weer met groente erin!) erbij heb je een complete en snelle maaltijd.

Indonesisch gehakt met boontjes

recept voor 2 grote en 2 a 3 kleine mensen, als bijgerecht bij rijst (ofzo)

2 eetlepel olie

1 grote ui, gesnipperd

300 tot 500 gr sperziebonen (ik gebruik gebroken boontjes uit de diepvries. Als je verse gebruikt, kook ze dan even 5 minuten voor. Geen bonen uit een pot of blik aub!)

2 tenen knoflook, gesnipperd

500 gram rundergehakt

sambal oelek naar smaak

1 tl gemalen koriander

1 tl gemalen komijn

½ blokje runderbouillon (eventueel een blokje met minder zout erin)

4 eetlepels ketjap manis

In een grote koekenpan fruit je de uien enigzins bruin in een eetlepel olie. Voeg de bonen toe en bak ook deze gaar. Voeg in de laatste minuut de knoflook toe. Alles uit de pan halen en apart houden.

Gehakt rul bakken in dezelfde pan in de andere lepel olie. Als het gehakt goed aangebakken is (en het ook daadwerkelijk lekker bruin is gebakken en niet alleen gaar gestoofd) voeg je de sambal, koriander en komijn toe. Doe ook de groente erbij en verkruimel het bouillonblokje erboven. Wanneer je meer dan 300 gram boontjes gebruikt, wil je waarschijnlijk ook iets meer van de smaakmakers toevoegen. Schep alles door elkaar en voeg de ketjap manis toe en desnoods een klein scheutje water. Laat dit nu onder af en toe omscheppen kort inkoken tot de ketjap stroperig aan het gehakt en de bonen hangt.

Serveren met rijst, mie of bami.

Over hopjesvla, koffiesnoepjes en melk van Jersey koeien

Andere koe, andere melk, zeggen ze bij Holland Jersey. En ze stuurden me een pak melk om te proeven. 100% Jersey melk van Jersey koeien. Van de marketing ben ik alvast onder de indruk, want het is best knap om een niche in het melkvak te vinden. De zwarte pakken vallen in ieder geval op en marketing technisch zit het wel snor met die bruine koeien. En dan snort Holland Jersey ook nog over “het nieuwe speciaalbiertje in de zuivel”. Jaja… Maar wat is het dan en heb je er ook nog wat aan?

Het meest in het oog lopende kenmerk is dat de weidemelk het A2-eiwit bevat, terwijl onze gewone melk blijkbaar van het A1-type is. En om een lang verhaal kort te maken, de gewone A1 resulteert in een oxidant, “waarvan vermoed wordt dat het een negatieve invloed heeft op onder andere de spijsvertering”. En A2 melk heeft dat effect dus niet. De website vermeldt ook dat een direct verband tussen het oxidant en problemen met de spijsvertering nooit is aangetoond. Juist. Dat zet dan vooralsnog geen zoden aan de dijk. Dus wat hebben we er op dit moment dan wel concreet aan?

Nou, die volle melk bevat 6% vet en dat is lekker. Punt uit. Met 2 euro per liter (te koop in pakken van 0,75 liter trouwens) moet je wel wat over hebben voor je hippe imago. Toen ik de volle smaak proefde wist ik wel meteen dat ik er vla van moest maken. Hopjesvla.

Rare naam eigenlijk, 'hopjesvla'. Het is natuurlijk genoemd naar het bekende koffiesnoepje, maar toen heb ik ook nog even uitgezocht waarom het ouderwetse hopje, de bruine ulevel¹ met koffiesmaak, nou toch een ‘hopje’ heet. Ik citeer het werk ‘Een baron in koffie’ van de Haagse historicus Rolf van der Krogt (1992) en Ewoud Sanders uit zijn ‘Eponiemenwoordenboek’ (1993 - via de link als pdf te lezen):

“Het hopje is genoemd naar baron Hendrik Hop (1723-1808), diplomaat voor de Hollandse overheid in Brussel, maar regelmatig in Den Haag verblijvend. In opdracht van baron Hop en exclusief voor hem, produceerde suikerbakker Theodorus van Haaren uit Den Haag van 1792 tot Hops dood snoepjes met koffiesmaak. Koffie was toen nog maar pas in Europa geïntroduceerd, geprezen om zijn medicinale werking en zeer duur. Na 1808 kon iedereen de snoepjes kopen onder de naam Bonbons van Baron Hop, in de volksmond verkort tot hopjes en vanaf ca. 1880 ook onder de naam Haagsche Hopjes verkocht.”

En Sanders zegt: "Het moet volgens Van der Krogt in 1792 zijn geweest dat Hop aan Van Haaren vroeg of hij een bonbon kon maken met een koffiesmaak. Koffie was toen nog maar net in Europa geïntroduceerd. Het was peperduur en net als nicotine werd het aangeprezen vanwege zijn medicinale werking. Uit doktersrekeningen blijkt dat Hop aan jicht leed en het is goed mogelijk dat zijn voorliefde voor koffie een medische oorzaak had.
Voor Van Haaren leverde het verzoek van Hop geen probleem op. Hij zette eerst koffie zoals de baron het dronk, met veel suiker en melk, liet het extract indikken en sneed er vierkante pillen van. In zijn receptenboek schreef de suikerbakker dat de ‘Swarte Oostervogtbrokken’, zoals hij ze noemde, moesten worden bereid van ‘ 5 ons suiker, een achtste maatje room, 10 lood koffie en 2 lood boter. Behandelen als ulevellen, iets kleiner en dikker gesneden.’
Baron Hop stierf op 29 april 1808 in Den Haag. Tot aan zijn dood maakte de bakkerij de koffie-ulevellen alleen voor hem. Daarna kon iedereen ze kopen. De snoepjes heetten eerst ‘Bonbons van Baron Hop’ en vanaf ongeveer 1880 Haagse hopjes. Van Haaren & Nieuwerkerk hadden rijk kunnen worden met de buitengewoon populaire hopjes, maar omdat juridische bescherming niet mogelijk was, kwam er al snel een groot aantal concurrenten op de markt. Omstreeks 1910 waren er in binnen- en buitenland zelfs zo’n tweehonderd verschillende hopjesfabrikanten!"

Hopjesvla

recept van Eerst Koken

100 ml sterke koffie

1 a 2 tl oploskoffie

400 ml volle melk

1 groot ei (L)

90 gr suiker

20 gr maïzena (een hoog opgehoopte eetlepel)

snuf zout

eventueel een scheutje vanille-extract of vanillesuiker

Doe de suiker met een klein scheutje water in een pannetje en breng dit op matig hoog vuur aan de kook. Brand de suiker, zonder te roeren, tot een amberkleurige karamel. Niet te ver laten kleuren, want dan wordt het bitter! Doe er dan dus onmiddellijk, maar voorzichtig, 300 ml melk bij en roer goed. Het lijkt eerst nergens op, maar blijf roeren, verhit de melk, en de suiker zal in de melk smelten. Voeg de koffie daarna ook toe.

Ondertussen heb je het bewaarde beetje melk (100 ml) in een grote kom gedaan. Doe het ei er ook bij en klop het los. Voeg ook het zout en de maïzena toe en klop het glad.

Giet de hete melk nu in een zeer klein straaltje bij het eimengsel, terwijl je met een garde erin klopt. Niet teveel melk in een keer en ook blijven kloppen, anders zit je met roerei. Als de helft van de melk in de kom zit, kan je alles teruggieten in de pan. Laat dit op vrij laag vuur, al roerend, binden. Laat het absoluut niet koken! Als je een kookthermometer hebt, is een temperatuur van zo’n 70 tot 75 graden mooi. Het ei zal hierbij binden, maar je loopt niet het gevaar dat de massa gaat koken, waarbij het ei in stukjes zal stollen. Mocht dat toch gebeuren, dan kan je aan het einde nog proberen om de vla door een zeef te gieten om de stukjes eruit te vissen.

Voeg aan het einde de oploskoffie en eventueel het vanille-extract toe.

Is de vla nog te dun? Giet er wat meer met melk aangelengde maïzena bij en verwarm de vla tot het bindt. Is het te dik? Verdun het met wat melk. Laat het tenslotte afkoelen terwijl je af en toe roert. Als het niet te heet meer is, kan je de vla het beste afdekken met huishoudfolie, direct op de vla, omdat je er anders een vel op krijgt.

¹ nog een voetnootje. Het ouderwetse woord 'ulevel' vond ik altijd al raar, dus die pakte ik direct even mee: het komt van het Italiaanse ulivello, wat 'olijfje' betekent. Men suikerde vroeger verse olijven en gebruikte ze als medicinaal hoestsnoepje. Later werd het verbasterde woord ook gebruikt voor andere in papiertjes verpakte snoepjes.

Pasta met een salsa van erwten, citroen, basilicum en hazelnoot

De stukjes hazelnoot lagen na het eten als stille getuigen op de rand van de borden van de kinderen. Ach ja, natuurlijk. Wat had ik dan gedacht? Eén van hen had ook de basilicum vakkundig gescheiden van de rest. Maar de rest aten ze gewoon op. Dat dan weer wel. Het was eigenlijk ook gewoon een prima, licht pastagerecht. De koude salade/saus/salsa/soort van pesto (tja… wat is dit??) serveer je er als hoopje bovenop, alhoewel het is aanbevolen om het bij kinderen dus zo snel mogelijk door de pasta te roeren, onder het motto ‘wat niet weet, wat niet deert’.

De pasta is de nieuwe Grand'Italia Formati Regionali en dan wel de pastasoort orecchiette (‘oortjes’). Dan weet u dat ook weer. Die oortjes waren erg fijn. Natuurlijk zijn ze door een machine gewalst, maar je zou zweren dat ze door een Italiaanse oma met de hand waren gemaakt. Ze waren ook mooi dik en fluffy. Als je eens iets extra’s wilt doen, zijn ze erg geschikt. Wel iets duurder met zijn 1,99 euro voor 400 gram.

Voor de saus kan je gewone gezeefde tomaten gebruiken, maar Grand Italia stuurde mij ook de nieuwe Salsa Rustica op; een saus van 100% tomaat, niet helemaal glad gepureerd als passata, maar nog wat 'korrelig'. Echt stukjes zaten er namelijk ook niet in. Ook de saus beviel prima (1,19 euro voor een pot van 350 gram).

Pasta met een salsa van erwten, citroen, basilicum en hazelnoot

recept voor 3 a 4 personen

vegetarisch, veganistisch

Voor de doperwten:

50 gr hazelnoten

300 gr doperwten (diepvries, geen blik/pot!)

50 gr gedroogde tomaten op olie, in stukjes gesneden

fijngeraspte schil van een kleine citroen

handvol vers basilicum, gehakt

zout en peper naar smaak

scheutje oljfolie

Voor de tomatensaus:

scheutje oljfolie

1 ui, gesnipperd

1 teen knoflook, gesnipperd

1 mini-blikje geconcentreerde tomatenpuree (70 gr)

400 ml gezeefde tomaten of een basis tomatensaus (ik gebruikte een pot Grand Italia Salsa Rustica van 350 gr)

½ blokje groentebouillon

1 tl oregano

Verder nodig:

300 – 400 gr pasta

Breng een pan met water aan de kook en laat de doperwten 2 – 3 minuten koken. Spoel ze daarna af met koud water en laat ze goed uitlekken. Doe ze in een kom.

Rooster de hazelnoten in een droge koekenpan tot ze iets kleuren en hak ze met een groot mes fijn. Doe ze bij de erwten, samen met de gedroogde tomaten, fijn geraspte citroenschil, basilicum, zout en peper. Giet er een scheutje olijfolie bij en zet het apart.

Fruit de ui in een scheutje olie in een hapjespan of koekenpan. Doe de knoflook er in de laatste minuut bij. Voeg de tomatenpuree toe en laat het nog eens een minuut bakken. Voeg tenslotte de  tomatensaus, bouillon en oregano toe. Breng eventueel op smaak met zout.

Kook de pasta gaar en meng deze met de tomatensaus. Serveer de pasta met de erwten.

Tuinbonensalade met citroen, dille en feta

Er zijn weer verse tuinbonen! Je moet er nu nog voor naar de markt of naar de Turkse supermarkt, maar ze zijn er heus. Ik heb deze salade al twee keer gegeten, want als ik peulen zie, dan moeten ze mee naar huis. Ik heb gewoon geen keuze...

Mijn favoriete feta is er eentje van het merk Yörem, mogelijk te koop bij een Turkse winkel. Ze hebben ze in de soorten schapen-, koeien- en geitenkaas en het gaat mij om de geit. De feta is pittig, zout en heeft het bekende geitensmaakje. Echt een feta die je niet kan negeren.

Erbij hadden we stokbrood en de nieuwe kruidenboter van Heks’nboter, het nieuwe zusje van Heks’nkaas. Ondanks de twijfelachtige hoeveelheid suiker en zoetstoffen (in een zogenaamd hartig roomkaasmengsel, he?) is Heks’nkaas wel lekker, dus vol verwachting begonnen we ook aan de boter. Het is een kruidenboter met een beetje roomkaas en verse kruiden, en goed smeerbaar door die roomkaas, maar verder niet heel bijzonder. Het is gelukkig niet zoet en eigenlijk gewoon een reguliere, milde kruidenboter. Met 2 euro wel aan de dure kant. Net als de Heks’nkaas trouwens (namelijk 3 euro).

Tuinbonensalade met citroen, dille en feta

bron: Eerst Koken

recept voor 4 personen

2 kg verse tuinbonen – daar houd je ongeveer 750 gr gedopte boontjes aan over

1 grote (liefst biologische) citroen

150 gr feta

3 el fijngesneden dille

scheutje olijfolie

Laat de kinderen de tuinbonen doppen en kook ze (de bonen, niet de kinderen) daarna kort in ruim water. Grote bonen zouden toch wel genoeg moeten hebben aan 8 minuten en kleintjes mogen nog korter. Verse tuinbonen zijn erg snel gaar. Koel ze daarna onder koud water en laat ze uitlekken.

Rasp de schil van de citroen heel fijn over de bonen en knijp daarna het citroensap erover. Verkruimel de feta erover en schep de dille erdoor. Schep tenslotte om met een scheutje olijfolie. Met die geitenkaasfeta erbij hoeft er waarschijnlijk geen zout bij, maar anders moet je maar even proeven.

Koud bewaren, maar serveren op kamertemperatuur.

Fromage Fort

bron foto: Saveur

Het recept in het kort? Nou, je vermaalt al je restjes kaas, samen met wat witte wijn, roomkaas en een teen knoflook. En dan heb je dus Boursin v2.0. Het is erg simpel en erg lekker.

Je hebt zo'n 225 gram kaas nodig en het maakt niet uit wat je gebruikt, zolang het maar een mengseltje van verschillende soorten is, want de combi zacht & hard & pittig is erg lekker. Goudse oude, Parmezaan, brie, port Salut, etc – alles kan. Alleen blauwe kazen zijn wat minder geschikt. Wel lekker hoor, maar je mengsel krijgt een grijzige kleur.

Een keukenmachine is nu toch echt wel makkelijk. Ik vraag me af of je dit handmatig met een vork wel mooi fijn geprakt zou krijgen. Misschien met heel fijn raspen en/of heel goed prakken? 

Serveer de fromage fort op kamertemperatuur of laat het dus ook op temperatuur komen wanneer je het in de koelkast bewaart. Lekker met stokbrood of toastjes.

Fromage Fort

225 gr kaas (ik gebruikte hier pecorino, brie en een Goudse, oude kaas)

30 tot 60 gr roomkaas of roomboter

2 tot 4 el droge, witte wijn of droge sherry

1 teen knoflook, heel fijn gesnipperd

zwarte peper naar smaak

snuf cayennepeper of chilipoeder

eventueel: 1 el gehakte bieslook

Snijd de kaas in stukjes, of rasp harde kazen. Doe dit in de keukenmachine met 30 gr roomkaas of roomboter, en de andere ingredienten, behalve de bieslook, en vermaal het. Het ligt aan de soort kaas hoeveel roomkaas of boter je nodig hebt. Als je veel zachte soorten hebt, heb je minder roomkaas nodig. Voeg nu dus naar wens meer roomkaas of boter toe tot je een smeerbaar mengsel kan maken.

Het mengsel moet helemaal glad worden gepureerd.

Koel bewaren, maar op kamertemperatuur serveren.

Witte chocolademousse met karamelsaus en karamel-popcorn

Ontiegelijk, onbetamelijk en verschrikkelijk lekker. Dit zou je elke dag willen eten, maar dat zou een slecht plan zijn. Het is namelijk wat eh… voedzaam. O ja, voedzaam is nou echt het juiste woord hier. :) Je maakt ze met een laagje karamelsaus op de bodem van een glaasje, daarop komt een witte chocolademousse (van 2 ingrediënten), en je topt het af met wat karamel-popcorn. Laat ik zeggen dat ook de kinderen zeer, zeer tevreden waren met deze afwisseling van hun reguliere afsluiting van yoghurt.

Ik maakte 6 glaasjes, maar het dessert is veel te machtig voor die hoeveelheid. Maak er liever 8 toetjes van, of zelfs 12 kleine mini-glaasjes. Ik heb de saus al verdubbeld met het oog op meerdere glaasjes en je houdt waarschijnlijk wat over, maar de saus houd je nog prima een aantal dagen goed in de koelkast en is lekker genoeg om zo op te lepelen. Staat je dat, om onbegrijpelijke redenen, toch tegen, eet het dan op met wat vla of bij vanille-ijs. Of doop er koekjes in. Of slagroom. Of iets anders fouts dat u vast zelf ook wel kunt bedenken.

Variatie nodig? Ik dubde nog over vanillekwark in plaats van chocolademousse, en in plaats van de karamelsaus zou je misschien lemoncurd kunnen gebruiken? Bij Dille&Kamille zag ik een “gember curd”. Vast ook niet vies bij witte chocolade…

Witte chocolademousse met karamelsaus en karamel-popcorn

Vegetarisch, zonder gelatine en zonder rauw ei

recept voor 8 tot 12 mini-glaasjes

bron: Eerst Koken

Begin met de saus:

250 gr suiker

250 ml slagroom

snuf zout

optioneel: een scheutje vanille-extract of een in de lengte doorgesneden vanillestokje

Doe de suiker en het zout in een kleine pan, samen met een scheutje water, en verhit het. Na een paar minuten kleurt het bruin. Wanneer het amberbruin is (niet te donker laten worden! Dat smaakt erg bitter!) giet je de slagroom er bij. Dat zal erg bruisen, maar klop de room er met een garde doorheen. Dat lijkt eerst nog nergens op, maar blijf roeren en de saus wordt vanzelf glad. Voeg nu het vanille-extract of het vanillestokje toe en laat het dan nog 3 minuten zachtjes koken. Haal dan van het vuur en laat het afkoelen. Het is erg vloeibaar als het warm is, maar wordt stroperig dik wanneer het koud is. Als je een vanillstokje gebruikte, schraap het merg er dan uit en voeg dat, samen met met stokje, toe aan de saus. Laat het stokje erin liggen tot je het gaat gebruiken. 

Nodig voor de mousse:

200 gr witte chocolade

275 ml slagroom

Verder nodig:

kant-en-klare karamel-popcorn (AH bv – die heeft een normale variant en ook een chique met gezouten karamel )

Smelt de chocolade voorzichtig au-bain-marie en zet het daarna apart om iets af te laten koelen (5 a 10 minuten). Als je het niet voldoende laat afkoelen zal de chocolade korrelig opstijven in de slagroom!

Klop de slagroom redelijk stijf, met staande golfjes in de room van het kloppen. Stijver hoeft niet. Spatel de gesmolten chocolade in beetjes bij de slagroom. Liever niet erdoor mixen. Ik heb het idee dat het daar ook minder glad van wordt.

Giet een beetje saus in een glaasje (je gebruikt mogelijk niet alles, afhankelijk van het aantal porties) en schep er wat mousse op. Laat dit nog zeker twee uur in de koelkast opstijven. Serveer ze met wat popcorn erop.

Tiramisu met moorkopjes

Ik maakte dit voor de kerst, maar haal het recept nog eens tevoorschijn voor de paasdagen, want het is beslist een spektakelstuk en echt iets voor de feestdagen. Het is een wat decadente tiramisu, die niet erg zoet is. Eigenlijk zoals ze hem in Italië bedoeld hebben. Ik maak hem alleen wel zonder rauw ei.

Ook erg fijn voor drukke feestdagen is dat je het uitstekend een dag van tevoren kan maken, omdat het daarna eigenlijk nog lekkerder is dan op de dag van het maken.

Tiramisu met moorkopjes

recept voor 10 personen

gebaseerd op een recept uit de kerst-Allerhande 2014

voor de roomlagen:

500 ml slagroom

3 tl oploskoffie

50 gr suiker (dit mag voor de echte zoetekauw iets meer zijn)

50 ml amaretto (of de supermarktvariant met een lager alcoholpercentage is ook prima)

250 gr mascarpone

voor de koeklagen:

200 ml koffie

100 ml amaretto

2 pakken lange vingers van 175 gram

24 minimoorkopsoesjes (diepvries, mag bevroren blijven)

cacaopoeder

een mooie, diepe schaal van ongeveer 20 cm breed

De room maak je zo: los de oploskoffie op in de slagroom. Klop de slagroom met de suiker stijf.

Roer de likeur door de mascarpone tot een gladde crème. Spatel de mascarpone voorzichtig door de slagroom. Schep een laagje in de schaal waarin je het zal gaan serveren.

En dan de koeklagen: meng de 200 ml koffie met de 100 ml amaretto. Dompel de lange vingers daarin een voor een onder en maak een nette laag op de roomlaag in de schaal. Doop de lange vingers 2 seconden in de koffie. Ze zuigen zich dan niet helemaal vol met koffie en zullen eenmaal in de schaal ook wat water uit de slagroom opzuigen, die zo weer wat steviger wordt. Bestuif de koeklaag met een laagje cacao (bv met een theezeefje).  Smeer daar weer een laagje room op en dan weer een laag geweekte koek met cacao erop. Probeer zo 3 lagen koek te maken en sluit af met een laag van de room. Als het zo uitkomt, mag er ook nog wel een 4^e laag koek in. Het maakt de tiramisu in ieder geval wat minder machtig en luchtiger om te eten.

Dek de roomlaag tenslotte af met de (bevroren) moorkopjes en bestuif het geheel met cacaopoeder. Dek het af en zet minimaal enkele uren in de koelkast. Maar de volgende dag is het zelfs nog lekkerder, dus vooruit werken loont hier zeker.

Courgette-dille frittata uit de oven

Hm… hoe moet dit heten? Officieel is dit geen frittata, want daar hoort geen bloem in. Misschien is het toch gewoon een soort ovenpannenkoek? Het is in ieder geval een licht lente-gerecht, dat in de oven wordt gebakken, maar het kan net zo goed in een koekenpan worden gemaakt. De combinatie van courgette en dille is een bekende en absoluut de moeite waard. Laat de dille dus niet weg! Die dille koop ik overigens in een grote bos bij de Turkse winkel (en voor de helft van de prijs van het tuiltje van 3 takjes bij de AH) en het restant hak ik fijn. Daarna vies ik het in een bakje of diepvrieszak in. Het valt niet meer goed te gebruiken als garnering, omdat het natuurlijk slap wordt, maar om later weer eens in een gerecht te verwerken zoals hier, werkt het nog prima.

Courgette-dille frittata uit de oven

recept voor 2 a 3 personen - het was voor ons als familie iets te weinig, maar met een salade ernaast kan het wel.

1 grote ui, fijn gesnipperd. Een paar lente-uitjes in ringetjes kan ook

1 el olijfolie om te bakken

optioneel: 125 gr spekreepjes

6 grote eieren (L) of 7 middelgrote eieren (M)

175 gr zelfrijzend bakmeel

700 gr (=2 grote) courgette, geraspt

125 gr pittige, geraspte (oude) kaas

4 el verse dille, gehakt

Verwarm de oven op 200 graden conventioneel (of 180 graden hetelucht). Vet 1 grote of twee kleinere ovenschalen in met wat olie. Het is de bedoeling dat de frittata straks ongeveer 3 cm hoog is, dus dat is even een kwestie van inschatten.

Fruit de uisnippers in de olie. Voeg daar eventueel na een paar minuten de spekreepjes aan toe en bak alles enigszins bruin. Als je lente-ui gebruikt, hoef je dat niet te fruiten.

Bestrooi de courgette met 1 tl zout, laat dit even staan in een vergiet en knijp er daarna goed het vocht uit.

Kluts de eieren. Voeg de bloem toe en meng het tot er geen klontjes in zitten. Voeg dan ook de courgette, ui (en spek), kaas en dille toe. Giet het mengsel in de ovenschalen en bak het 30 minuten of tot het mooi gaar is.