Preisoep voor een prikkie

Afgezien van de foto is er niets van mij bij hoor, maar Sylvia Witteman plaatste op Twitter een recept in 122 karakters – kom er maar eens om. Hoe langer je er naar kijkt, hoe mooier het wordt. Wat ouwehoer en commandeer ik dan toch in mijn recepten... Doe dit, doe dat...

Enfin, door al zijn bondige schoonheid besloot ik het gewoon eens te maken. 

Pond prei en evenveel aardappels in stukken gaarkoken in anderhalve liter bouillon. Doosje euroshopperboursin, staafmixen.

Nu geen woorden meer aan vuil maken. Was het lekker? Ja hoor, niets mis mee. Gewoon een soepje voor doordeweeks. Nb. gebruik kippen-, groente- of tuinkruidenbouillon.

Nee, dan dat woord ‘prikkie’ – nadat ik had vastgesteld dat dit woord inderdaad correct ABN is, kon ik niet nalaten om de herkomst even op te zoeken. En dan blijkt een prik een oud Brabants muntje met weinig waarde te zijn en is het woord al sinds de 14^e eeuw in zwang. Mooi hoor. Soep voor een prikje.

Pompoen volkoren pannenkoekjes

Mooi, we hebben een nieuw favoriet recept om een teveel aan pompoen weg te werken en het komt in de vorm van warme, kruidige, dikke pannenkoekjes – American Style. Deze zou je echt even moeten proberen.

In het recept noem ik baking soda, terwijl we hier in Nederland eerder bakpoeder zouden gebruiken. Feitelijk is het hetzelfde, maar bakpoeder bevat ook nog een zure component. Baking soda heeft namelijk een zure tegenhanger nodig om te werken. In dit recept is dat de karnemelk, maar het kan van alles zijn, zelfs honing werkt goed. Nu bestaan onze zakjes bakpoeder uit datzelfde baking soda, plus citroenzuur of wijnsteenzuur, wat die zure component is. Bakpoeder heeft dus niet meer iets zuurs nodig om te werken. Nu zegt men dat als je bakpoeder (met zijn zure element) toevoegt aan gerechten die ook al iets zuurs hebben, dat het geheel dan mogelijk te zuur wordt. Maar naar mijn bescheiden mening loopt het wel los in dit recept. Wanneer je bakpoeder wilt gebruiken, zou dat best moeten kunnen... Maar dan nog; de karnemelk voegt wel extra smaak toe, en ik zou hem niet vervangen voor melk. En de pannenkoekjes zijn echt niet zuur! Kijk sowieso eens naar een zachte boerenkarnemelk. Dat smaakt al heel anders dan die toch vrij zure, normale karnemelk.

Nog even over de hoeveelheid rijsmiddel: wanneer je teveel baking soda gebruikt zal je gerecht naar zeep smaken. Nou ja, en bij te weinig poeder rijzen je koekjes niet... Goed doseren dus. Overigens koop je baking soda in de toko in busjes/pakjes, welke stukken goedkoper zijn dan al die losse zakjes bakpoeder. In de supermarkt vind je ze ook vaak in het buitenlandse (ook vaak Surinaamse) vak.

Pompoen volkoren pannenkoekjes

Recept voor 2 a 3 personen (het ging hier schoon op en ik at er zelf nog een salade bij)

Bron: Pinch My Salt

400 gram schoongemaakte pompoen

300 gr volkoren meel

3 afgestreken tl baking soda (en beslist niet meer vanwege een zeepsmaak! Zie boven)

zout

1 tl kaneel

1/4 tl gemberpoeder

1/2 tl nootmuskaat

325 ml milde karnemelk

2 eieren (L)

125 ml creme fraiche

2 el bruine suiker

Snijd de pompoen in blokjes en kook ze gaar, met het deksel erop,  in een laagje water. Giet ze af en zet de pompoen apart.

Meng de droge ingredienten (volkorenmeel t/m nootmuskaat).

De rest gaat nu het makkelijkste in een blender (of eventueel een staafmixer als je de pompoen niet te groot hebt gesneden). Pureer/blender de gare pompoenblokjes met de karnemelk, eieren, creme fraiche en bruine suiker tot het helemaal fijn is. Voeg dat toe aan de droge ingredienten en meng het goed.

Bak hiervan nu pannenkoekjes in wat roomboter. Ik gebruikte een juslepel beslag, waarmee je 4 pannenkoekjes in een grote koekenpan kan bakken. Houd ze eventueel warm in een lauwe oven totdat de rest ook klaar is.

Lekker met alles waarmee gewone pannenkoeken ook lekker zijn: stroop, jam, honing, etc. Hartige varianten moet ik nog testen.

Mosterd-dillesaus van TonS en een recept voor Zweedse hovmästarsås

Ik kreeg al vaker sauzen via de post van Tons Mosterd uit Zierikzee, maar dit keer zat er een mosterd-dillesaus bij. Dat zag er toch uit als… even proeven… Ja hoor: Zweedse hovmästarsås. De vaste begeleider van gravad lax, de rauwe zalmplakjes. De Ikea verkoopt het vast ook wel, maar dan weer niet die van Tons. Prima saus trouwens en je kunt hem best bij andere dingen dan vis eten. Zo maakte ik deze aardappelsalade van een restje gekookte aardappels. Schep mosterdsaus erdoor en het kon zo door als lunch. Ik doe hetzelfde met gegrilde groente en zo is het dus ook een snelle dressing. Lekker ook; ik heb zojuist mijn bord afgelikt. Je koopt de saus van Tons bij de Plus, Jumbo, boerderijwinkels, Marqt en Ekoplaza.

Maar vooruit, nog wat extra service van Eerst Koken. Hovmästarsås kan je ook zelf maken. Als je geen Zweedse mosterd kan vinden (Ikea…), dan kan je een honingmosterd gebruiken. Zweedse mosterd is namelijk totaal niet scherp en behoorlijk zoet. Je kan er moeiteloos een eetlepel van in je mond steken.

Zorg dat de mosterd en olie op kamertemperatuur zijn. Roer 2 el Zweedse mosterd (of honingmosterd), 1 el dijonmosterd, 1 el suiker, ½ tl zout, zwarte peper, en 1 el witte wijnazijn door elkaar, zodat de suiker oplost. Klop er daarna met een garde druppelgewijs 200 ml (zonnebloem)olie door. Voeg daarna een hand gehakte verse dille toe. (bron: Buffé nr 12, 2000)

Ook op de foto trouwens, nieuwe dingen van De Traay (Melvita honing) en van Simon Levelt. Van Levelt kreeg ik onder andere een interessante thee met cacao en peperbessen (Spicy Cacao Bio). Niet pittig, wel geurig als lichte chocolademelk. 

Mijn nieuwe favoriete dressing met kerrie en citroen

Het lekkerste hapje van de afgelopen week? Dat was een restje koude, gekookte snijbonen van de avond daarvoor met daarop mijn nieuwe favoriete dressing en een gekookt eitje. Nee, een foto heb ik niet. Ach nee, het was een bakje snijbonen… maar reken maar dat ik binnenkort speciaal snijbonen ga koken. Ik lunch namelijk al een tijdje met groenvoer. Tot grote tevredenheid trouwens. Met dit soort salades en dressings is dat ook bepaald geen straf.

Ik heb het ook al gegeten met witlof en ei, en met een salade van wortellinten, peterselie en geschaafde amandelen, ontleent aan het originele recept, en het gaat met  veel salades heel goed samen. Dochter Zo (4) heeft hem ook geproefd en ze vond hem ‘interessant’. En dat klopt helemaal: de smaken zijn vrij stevig met veel vers citroensap, honing, chili en kerriepoeder. En juist die kerrie doet het hem.

Mijn nieuwe favoriete dressing met kerrie en citroen

bron: Honest Fare

het sap van 1 citroen

ongeveer dezelfde hoeveelheid aan olijfolie

zout

1 el honing

½ tl paprikapoeder

snufje chilipoeder

1 opgehoopte tl kerriepoeder (goede kwaliteit!)

1 el mayonaise

Je voelt het al aan: gewoon mengen en dat is alles. De dressing is dun als olie. Je zou hem lobbiger kunnen maken met meer mayonaise of yoghurt, maar voeg dan ook weer wat meer specerijen toe.

In de bonen

Ik ben de derde van rechts, in de groene jurk

En dan was er nog de Happy Bites Challenge van Bonduelle afgelopen dinsdag. Ik was samen met 9 andere foodblogsters (inderdaad; alleen maar vrouwen) uitgenodigd om te strijden voor de prijs: een masterclass bij Niven Kunz (dat is hierboven de derde van links). Nu vond ik het koken voor een jury (waaronder de Michelinster chef) een onaantrekkelijk vooruitzicht, maar niet zeuren, wie a zegt, moet ook… etc etc. Op naar Amsterdam, waar de heren van Mister Kitchen (u kent ze wel van de Delicious) zich aan het Westerpark hebben gevestigd. En het is ook altijd gezellig om eens bij te kletsen met andere foodbloggers. Bovendien kwam Marjan Ippel ons nog even bijpraten over de nieuwe peulvruchtentrends en had Bonduelle een praatje over hoe ze de boon aan de man proberen te krijgen. Mooi.

 Judith van Jude's Diners aan het werk

Johanneke (in het rood) van Bijna net zo lekker als thuis

Enfin, ik mocht als eerste aantreden in de keuken voor de bereiding van mijn masabacha (foto boven). Niet een heel spannend recept, maar dat was toch ook de bedoeling van Bonduelle: simpel, snel en met maximaal 8 ingredienten. Dat Niven toch hoopte op inventiviteit, nieuwe bereidingen en andere hoogstandjes, hadden we van tevoren niet verwacht. En Niven had ook wel snijbonen verwacht, zei hij. Huh? Eh, Niven, we hadden het over bonen uit blik, hoor. De verrassende recepten zaten er dan ook niet bij, want wij bloggen allemaal over de doordeweekse keuken, met wat uitschieters hier en daar voor het stevigere weekendwerk.

Uiteindelijk won Floorabella met een linzensalade met croutons van suikerbrood en verse vijgen. Nu ja, het klinkt niet vies, he? Vooral die croutons moet ik eens onthouden.

We sjokten huiswaarts met een aantal blikken Bonduelle (ik moet zeggen: ze hebben verrassend veel varianten als je het zo naast elkaar ziet. Pluspuntje), het Foodlingoboek van Marjan Ippel en als bonus nog een zalige fles Rabarcello van de mannen van Mister Kitchen zelf. Al met al een goed bestede middag. En nu even geen wedstrijden meer. J

Taco’s met gehakt en een zelfgemaakte specerijenmix

Het spreekt voor zich dat we in dit huishouden niets met pakjes en zakjes doen. Ook is het duidelijk dat ik ril wanneer ik in de buurt kom van het schap met de potten Aardappel Anders (ik kan er niet bij dat die nog steeds bestaan) en dat de enige geaccepteerde mix een bouillonblokje is. Of toch… tot voor kort kocht ik zakjes kant-en-klare mix voor taco’s. Vraag me niet waarom, ik weet het zelf ook niet. Maar die vragen kwamen vanzelf toen ik eens de verpakking (van Santa Maria) las, terwijl ik in de pan stond te roeren. Hoofdbestanddeel: dextrose (suiker). Excuse me? In een taco? Tweede ingrediënt: zout, en wel een verbazingwekkende 17,5%! Daarna volgden dan de ui en specerijen, maar ook aardappelvezels, aroma, antiklontermiddel, maltodextrine en gistextract om het hele gebeuren op een nog hoger smaakniveau te zetten. Zucht… Met tegenzin zette ik die avond de pan op tafel. Eerst Koken kan toch wel beter dan dat? Ik ben direct aan de slag gegaan voor een eigen mix.

Even geen foto van het eindproduct. Jullie weten heus wel hoe een taco eruit ziet, en bovendien blijft zoiets nooit in zijn ideale houding staan, dat valt om, alle vulling ligt eruit, etc. Een taco eten is al lastig, maar er eentje fotograferen is nog erger…Maar om deze specerijen draait het allemaal:

Taco’s met zelfgemaakte specerijenmix

Bron: Picture Perfect Meals

nb. ik gebruik grote theelepels van 5 ml

Voor de vulling:

scheut olie

1 ui, gesnipperd

2 tenen knoflook, gesnipperd

1 kg rundergehakt

1 tl chili poeder (of meer naar smaak – maar dit was voor de kinderen al bijna te heet)

1 el gemalen komijn

1 tl gerookt paprikapoeder

1 tl gedroogde oregano

1/2 tl gemalen korianderzaad

¼ tl chili vlokken

125 ml runderbouillon

2 iets opgehoopte tl maïzena

zout en peper

Verder nodig:

12 tacoschelpen (Ik hoor het u zeggen - die kan je ook zelf maken hoor! Maar dat doe ik even niet. Wraps zijn wel makkelijk)

Toppings naar keuze: tomaatblokjes, tomatensalsa, avocado of guacamole, geraspte kaas, sla, zure room, verse koriander, etc.

Zoek een diepe hapjespan of braadpan en fruit de ui in een scheut olie tot het wat zachter wordt (5 minuten). Voeg de knoflook en het gehakt toe en bak het rul en bruin. Haal op dit punt ook het meeste vet uit de pan. Zo’n kant-en-klare mix bindt alle olie handig tot een droge massa, maar je hebt het niet nodig en zonder al die bindmiddelen zal je met erg veel olie blijven zitten. Voeg dan alle specerijen toe en bak dit even mee. Tenslotte roer je de maïzena los in een scheutje koud water en dat voeg je samen met de bouillon ook toe aan de pan. Roer door en laat dat rustig sudderen tot de gehaktsaus gebonden is. Breng op smaak met zout en peper.

Ondertussen had u natuurlijk al de taco’s opgewarmd en alle gezellige bakjes met toppings op tafel gezet. Nu alleen nog een (Mexicaans) biertje erbij… Lekker!

 

De beste pasta carbonara ooit – met snijbonen

Inspiratie krijg ik vaak van foto’s of juist alleen de titel. Dan zie ik iets langskomen, bedenk snel wat de ingrediënten zouden kunnen zijn en heb zo een beeld ervan gevormd in mijn hoofd. 9 van de 10 keer blijkt het echte recept heel anders in elkaar te steken, maar dat geeft niet (Kleine Chef zou hier nu zeggen: ‘mama, dat geeft niet erg!’), want ik heb dan wel een idee. Kwestie van opschrijven in mijn grote Word-document ‘Ideeen’ en wachten op een goed moment.

Niven Kunz – chefkok en schrijver van het boek ‘Niven 80/20’ (veel groente, weinig vlees) – heeft een recept voor snijboon carbonara in zijn boek staan. Natuurlijk is dat niet simpelweg pasta carbonara met snijboon, maar iets met zwammetjes, kwartelei en kerrie. Vast heel fijn, maar wacht eens even: is snijboon niet een ideale groente om door een perfecte carbonara te roeren…? Nee, geen rocket science, maar wel de beste carbonara ooit (snijboon is niet geheel toevallig mijn lievelingsgroente).

Over Niven gesproken: ik ben een klein beetje per ongeluk verzeild geraakt in een receptenwedstrijd van Bonduelle en ik mag aankomende dinsdag verschijnen in Amsterdam bij Mister Kitchen, om daar voor een jury, waaronder Niven, mijn kookkunsten te vertonen... Mijn eerste gedachte was 'o shit...', maar kom, hoe leuk is het wel niet om eens wat voor een chefkok te maken? Ik maak trouwens de masabacha, die hier in september op het blog stond. Duimt u even mee? :)

Maar goed, carbonara dus. Er bestaan heel wat recepten van en het is tegelijkertijd een van de meest mishandelde gerechten. Je kunt carbonarasaus zelfs in pot kopen. Maar wie het zelf wel eens gekookt heeft weet dat de saus bestaat uit spek, kaas en amper gestolde eieren. Ik wil niet eens weten wat er in zo’n pot zou kunnen zitten…

Amper gestold ei? Jawel, de saus is romig en daar komt geen drup room aan te pas (niet in het origineel en ook niet in mijn versie). Op het moment dat het ei de pan in gaat, gaat de pan van het vuur – de hitte van de pasta en de pan doen de rest. Dan krijg je een ei dat de Fransen ‘baveux’ noemen. Dat is zoiets als ‘kwijlerig’. Precies goed.

Carbonara is snel te maken, maar de kunst is om alles klaar te hebben staan. Bak het spek dus eerst, en meng de eieren alvast, zodat alles klaar staat wanneer je het nodig hebt. O ja, en de eters moeten al aan tafel zitten wanneer de pasta klaar is!

De beste pasta carbonara ooit – met snijbonen

Recept voor 3 personen of 2 met kinderen

klontje roomboter (20 gram)

150 gr pancetta of mooi gerookt ontbijtspek – koop iets goeds, dat maakt je gerecht

1 grote teen knoflook, doormidden gesneden

60 ml droge, witte vermouth of witte wijn

300 gr pasta (penne of fusilli werkt goed)

400 gr snijbonen, in reepjes gesneden

4 eieren + 2 eierdooiers (M of L **)
100 gr parmezaanse kaas, geraspt (of vervang 50 gram ervan met pecorino)

versgemalen zwarte peper
een snufje nootmuskaat

Begin met het spek: laat de boter smelten in een koekenpan en voeg het spek en de doorgesneden knoflook toe. Bak het op niet te hoog vuur bruin, maar niet knapperig. Giet de vermouth/wijn erbij en laat het twee minuten iets inkoken. Zet het dan van het vuur voor later gebruik. De knoflook kan je eruit halen en weggooien, of je snijdt het klein en voegt het weer toe aan de pan. Zolang het maar niet te bruin gebakken is.

Ondertussen de eieren mengen met de geraspte kaas, peper en nootmuskaat en wegzetten voor later gebruik.

Breng een grote pan met (gezouten) water aan de kook voor de pasta. Breng de snijbonen met water aan de kook in een andere pan. Wanneer de bonen een minuutje of twee koken, kan je de pasta ook in de andere pan doen (ik neem even aan dat de pasta 8 a 9 minuten koken nodig heeft), zodat ze tegelijkertijd gaar zijn.

Wanneer de pasta en de bonen bijna gaar zijn, warm je het spek weer even rustig door. Giet de pasta en de bonen af. Vang daarbij een glas van het kookwater op en zet dat apart (wanneer je, net als ik, dat voortdurend vergeet te doen, zet dan gewoon een glas klaar IN de gootsteen. Elke keer weer denk ik van ‘o ja…’). Voeg spek, pasta en bonen samen in je grootste pan en schep er onmiddellijk het ei/kaas-mengsel door. Wanneer de saus iets begint de binden voeg je een scheutje van het hete kookwater toe. Weer goed doorscheppen. Klaar!

** wanneer je grote eieren (L) gebruikt kan je de pasta nog een momentje op laag vuur houden, terwijl je het doorschept. Een momentje zeg ik; je wilt geen scrambled eggs. Maar als alles echt heet is, zou het ook zonder moeten kunnen. Het duurt alleen een fractie langer voordat het ei bindt.

En wat moet je nou weer met de overgebleven eiwitten doen? Kijk eens in het grote Eerst Koken overzicht van ‘wat te doen met eierdooiers en eiwitten’!

Bonenballetjes in pitabroodjes

Met een knipoog naar falafel. Hoewel falafel veel steviger is. Deze balletjes doen meer aan kroketten denken: knapperig korstje en een zachte binnenkant. De salami maakt het net even wat pittiger, maar wie het vegetarisch wil houden, kan het misschien vervangen voor vegetarische spekjes, of klein gesneden geroosterde paprika uit een pot? Nou ja, en doe daar een warm pitabroodje en een knoflooksaus bij en ik ben best tevreden.

Bonenballetjes in pitabroodjes

Recept voor 2 a 3 personen

1 groot blik witte reuzebonen of cannellinibonen (uitlekgewicht ongeveer 400 gr)

100 gr geraspte pecorino of parmezaan

handje gehakte peterselie

mespunt nootmuskaat

100 gr salami, in hele kleine blokjes

2 eieren (L)

50 gr paneermeel, beschuiten, of gedroogd en vermalen witbrood + nog eens 50 gram om de balletjes in te wentelen

olie om te bakken

Verder nodig:

pitabroodjes

sla

knoflooksaus:  hak 2 tenen knoflook tot pulp met behulp van een theelepeltje zout erop. Voeg mayonaise of yoghurt toe in een verhouding naar eigen inzicht (ik doe vooral yoghurt (zo’n 200 ml) en een flinke lik mayo voor het lekker), en verse peterselie of eventueel gedroogde Italiaanse kruiden.

Prak de bonen fijn en vermeng ze met de andere ingrediënten. Van het paneermeel meng je dus 50 gram door de bonenpuree. Vorm balletjes van de bonenpuree (ter grootte van een walnoot) en wentel die door de andere 50 gram paneermeel. Bak ze daarna in wat olie gaar en knapperig.